EWANGELIA WIERSZEM OPOWIEDZIANA

 

Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego w Roku C

 

ŚWIADKOWIE ZMARTWYCHWSTANIA

 

Wiarą wyznajemy Jego Zmartwychwstanie,
Że w grobu pieczarze nie mógł dłużej trwać.
Świadkowie widzieli Chrystusa ukazanie,
i świadectwo swoje przed ludem chcą dać.

Najpierw Magdalenę przywitał przy grobie,
Mario - powiedział nie zatrzymuj mnie.
Idź do moich uczniów trwających w żałobie,
Bo w drodze do Galilei znów spotkamy się.

Dwóch uczniów po drodze spotkał zasmuconych
Co całą nadzieję pokładali w Nim.
Lecz Go nie poznali bardzo przygnębieni,
Pisma im wyjaśniał kiedy razem szli.

W Wieczerniku razem wszyscy zgromadzeni,
Z obawy przed Żydami zatrzasnęli drzwi.
A oni z radości wszyscy oniemieli,
Gdy stanął Zmartwychwstały pośrodku nich.

Dając im dowody Swego Uwielbienia,
Wskazując im jasno, że tak miało być.
Że On musiał cierpieć okrutnie na ziemi,
Byśmy z Nim w wieczności mogli razem żyć.

Autor: Bogdan Mroziński

 

Niedziela Palmowa w Roku C

 

TRIUMFALNY WJAZD … Łk 19, 29 - 40

Gdy Jezus przyszedł w pobliże Betanii,
Wysłał dwóch uczniów do pobliskiej wsi.
Wchodząc do niej znaleźli oślę uwiązane,
Którego jeszcze nie dosiadł nikt.

Wsadzili Jezusa, płaszcze zarzucili,
A gdy On jechał, uwielbiali Go
Za wszystkie cuda, które zobaczyli.
A uczeni w piśmie, w tym widzieli zło.

Chwała Jezusowi słusznie się należy,
Przecież naszym Bogiem On od wieków jest.
Więc Mu zaśpiewajmy: Hosanna! - kto wierzy!
Dla Niego to Chwała, dla nas dobry gest.

… I MĘKA JEZUSA

Niełatwo w kilku słowach Jego Mękę streścić,
Którą Mu przyszło dla nas grzesznych znieść,
By sedno sprawy w tym wierszu umieścić,
A Jego cierpienia, udręki tu wpleść.

Po zdradzie Judasza poddany katuszom,
Wodzony po sądach jak wielki oprawca.
Ci, których uzdrawiał, zatkali swe uszy
I wołali: na krzyż z Nim! A przecież to Zbawca.

Zsieczone biczami Przenajświętsze Ciało
Przybili bezmyślnie na krzyżu z łotrami.
Za nas grzesznych ludzi, cierpliwie konało.
Jezu Miłosierny, zmiłuj się nad nami.

Autor: Bogdan Mroziński

 

V Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

DZIĘKCZYNIENIE

Codziennie przychodzisz, by nas darzyć mocą
Krwi przelanej na krzyżu i Bożą pomocą.
Miłość swą rozlewasz poprzez wszystkie wieki.
Czy można żyć tutaj bez Twojej opieki?

O Chlebie Żywota, o Chlebie, ma siło,
Umacniaj w nas wiarę, umacniaj i miłość,
Udzielaj pomocy w każdym poczynaniu,
Prowadź przez wertepy i ku pojednaniu.

O Krwi Przenajdroższa, napoju mej duszy,
Obmyj moje winy, otwórz moje uszy,
Bym się stawał czysty, słuchał Twego głosu
I bym szedł za Tobą nie marnując czasu.

Jesteś mi pomocą w moich poczynaniach,
Jesteś mi nadzieją w dalszych moich planach,
Jesteś mi miłością, która wszystko znosi,
Wiarą moją jesteś, która Ciebie głosi.

Autor: Bogdan Mroziński

 

IV Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

BŁAGANIE GRZESZNIKA Ps 50/51

Zmiłuj się nade mną, Wielki Boże!
Ogrom łaskawości Twojej jest wielki.
Miłosierdzie Twoje wszystko może.
Za moje grzechy, nieprawości wszelkie.

Z winy mojej obmyj mnie wodą
I nie pamiętaj, że Cię obraziłem.
Kiedy grzech mój jest przed Tobą,
Wiesz że przeciwko Tobie zgrzeszyłem.

Tyś sprawiedliwy w swoim wyroku,
Prawy jesteś w swoim osądzie ,
Ja zaś upadam na każdym kroku.
Ma słabość Twą mocą podparta niech będzie.

Ty możesz mnie oczyścić swą mocą,
Wybielić jako ten śnieg biały,
Abym się radował dniem i nocą
I chwalił miłosierdzie sercem całym.

Nie pamiętaj, że kiedyś zgrzeszyłem,
I spraw niech serce me czyste bywa.
Wiesz, że chciałem dobrze, lecz zbłądziłem.
Spraw, by wiara była we mnie żywa.

Nie odrzucaj mnie od swego Oblicza,
Umocnij słabość moją Duchem.
Niech w bliźnim widzę Twe odbicie,
A miłosierdzie chwalę każdym ruchem.

Naucz mnie chodzić Twoimi drogami,
Swoim życiem dać przykład mej wiary.
Otwórz me wargi i mymi ustami
Daj chwalić miłosierdzie Boże bez miary.

Autor: Bogdan Mroziński

 

III Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

WEZWANIE Łk 13, 1 - 9

Do Jezusa przyszli ludzie,
Na Piłata się skarżyli,
Że przy ofiarniczym trudzie
Jego ludzie ich zabili.

Czy myślicie, że w Siloam
Ci, których wieża zabiła,
Byli winni tej sromoty,
Że ich życie zakończyła?

Każdy musi być gotowy,
Bo nie znacie swej godziny
Jezus wzywa do odnowy,
Bo nikt z nas nie jest bez winy.

Tyle razy tu przychodzę
I owocu szukam wszędzie.
Może przyjdę znów po drodze
I poszukam! Może będzie!

Nawrócenie to jest owoc,
Jego pragnąć zawsze będziesz.
Na Sąd Boży bądź gotowy,
W każdym czasie, w każdym względzie.

Autor: Bogdan Mroziński

 

II Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

SZCZYTY

 

Bóg Abrahama poddał próbie,
Górę Moria mu wyznaczył.
Miał Izaaka na niej zgubić,
Lecz wiernością mu zapłacił.

Mojżesz wspiął się na wyżyny,
Aż na Górę Synaj doszedł.
Przykazania tam otrzymał,
By lud swój ćwiczyć w pokorze.

Do Horebu Eliasz zmierzał,
Mocą chleba z nieba daną.
Słowem Bożym zamknął niebo,
Na Dzień Pański zachowany.

Jezus zabrał ich na Tabor,
Tam ukazał Bożą chwałę.
Zobaczyli swoją małość,
I potęgę z niebios całą.

Choć Golgota - szczyt niewielki,
Tam na krzyżu Jezus skonał.
Jego chwali żywot wszelki,
On zbawienia tam dokonał.

Szczytem szczytów jest Golgota,
Tu się wszystko dokonało.
Choć spotkała Go sromota,
Dla nas oddał Swoje Ciało.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

I Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

POKUSA Łk 4, 1 - 13

 

Jezus pełen łaski Ducha,
Znad Jordanu już powrócił.
Był zwodzony przez "kłamczucha",
Bo on ciągle Jego kusił.

Jesteś przecież Synem Bożym,
Spraw by kamień stał się chlebem.
Przecież głodem się zamorzysz.
Czy nie jesteś dziś w potrzebie?

Znów usilnie Go namawiał,
By mu hołd pokorny złożył.
Władzę, przepych Mu przedstawiał,
Przecież wiedział, że Syn Boży!

Gdy kolejnej poddał próbie,
Bo na szczycie Go postawił,
Myślał wciąż o Jego zgubie,
Lecz okrutnie się naraził.

Boga trzeba czcić i kochać
I wypełniać Jego wolę.
Złego nie należy słuchać,
Bo on może nas zniewolić.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

VIII NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

OWOCE Łk 6, 39 - 45

Jezus w swoich przypowieściach
Daje ludziom swe wskazania.
To jest pewne, że w tych treściach
Nas dotyka i obnaża.

Wszystko widzisz u bliźniego,
Może drzazgę, choć niewielką.
Nie dostrzegasz jednak tego
Że w twym oku tkwi aż belka.

Wyjmij belkę, którą nosisz.
Każdy przecież ma przywary.
A bliźniemu, gdy on prosi,
Okaż mu troszeczkę miary.

Drzewo co ma złe owoce,
Nie jest wcale dobrym drzewem.
Po owocach w tym ogrodzie
Oceniamy, gdy dojrzewa

Dobry człowiek z głębi serca
Wydobywa dobro samo,
Bo z pełnego bierze skarbca
Dar od Boga otrzymany.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

VII NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

MIARA Łk 6, 27 - 38

Wam dziś mówię słuchającym,
Którzy są tu zgromadzeni
I tym wszystkim szukającym:
Zło na dobro trzeba zmienić.

Kochać trzeba nieprzyjaciół,
Dobrze czynić też wypada,
A w miłości się zatracić -
Taka jest Jezusa rada.

Błogosławcie, nie złorzeczcie,
Módlcie się za tych, co was przeklną
W dobrej wierze pożyczajcie,
Dajcie tym, co nic nie mają.

Dobrze czyńcie wszystkim - wszędzie,
A wdzięczności nie czekajcie.
Zgoda niech pośród was będzie
I zapłaty nie żądajcie.

Miłosierny jest nasz Ojciec
I łaskawy dla swych dzieci,
Bo w miłości trzeba dojrzeć,
A przykładem ciągle świecić.

Miarą dobrą utrzęsioną
Wsypią do waszej kieszeni.
Miarą jaką wy mierzycie - ponoć
Tak i dla was się nie zmieni.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

VI NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

WYROCZNIA Łk 6,17. 20-26

Szczęśliwi, radośni będą ci uczniowie,
Którzy swoje życie na służbę oddali.
Szczęśliwi głodni, Chrystus tak im powie.
Dla sprawy Królestwa głodem przymierali.

Jesteście szczęśliwi, że teraz płaczecie,
Ponieważ smutek w radość się przemieni.
Będziecie szczęśliwi, że na tym świecie
Dla Imienia Mego będziecie wzgardzeni.

Cieszcie się i skaczcie z ogromną radością,
Zaprawdę wielka jest wasza zapłata.
Bóg was przyjmie do siebie, obdarzy miłością
Coście uczynili dla siostry i brata.

Biada wam bogacze, żyjecie w sytości,
Wy już odbieracie należną nagrodę.
Biada którym życie upływa w radości
Ponieważ będziecie smucić się i boleć.

Biada, których ludzie wychwalają.
Oni już zapłatę swoją otrzymali.
Za grosz miłości w sobie nie mają,
Ci, którzy złością ku drugim pałali.

Każde drzewo. które nad wodą wsadzone,
Nie utraci liści - dobrze owocuje.
Tak i każdy człowiek w Bogu zanurzony
Z łaską Bożą zawsze współpracuje.

Autor: Bogdan Mroziński

 

V NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

OBFITY POŁÓW

 

Stał raz Chrystus ze swym ludem

Do Niego ciągnęły tłumy

A rybacy ze swych łódek

Sieci z mułu chcieli umyć.

 

Wsiadł do łodzi Szymonowej

Odpłyń nieco dalej brzegu

I do tłumu zaczął mowę

A gdy skończył rzekł do niego.

 

Wypłyń teraz znów na głębię

Sieci swoje zarzucili

Może trud nasz marny będzie

Bo tej nocy nic nie złowili.

 

Lecz na Twoje Słowo Panie

Rzucam sieci na głębinę

Gdy rybacy wzięli za nie

Pełne sieci! Znasz przyczynę?

 

Odejdź, proszę Dobry Panie

Bo ja jestem grzeszny człowiek

Twoje Słowo miewam za nic

Jak je wcielić w życie? Powiedz!

 

Autor: Bogdan Mroziński

 

IV NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

“W MOCARZ SŁOWA” Łk 4, 21 - 30

Dziś spełniły się te Pisma
Któreście tutaj słyszeli
Każdy dziwił się i przyznał
Bo przed sobą "Słowo" mieli.

Czy to nie jest syn Józefa?
Przecież Jego dobrze znali!
Skąd u Niego taka mądrość
Dlatego powątpiewali.

Ulecz wpierw samego siebie
Uczyń co tamtym czyniłeś!
Nam też trzeba o tym wiedzieć
Skąd się bierze Twoja siła.

On im odrzekł. Każdy przyzna
Słowa te swą prawdę mają
Żaden prorok w swej Ojczyźnie
Nie będzie mile widziany.

Słysząc prawdę o ich błędzie
Zawrzeli gniewem na Niego
Z miasta Go chcieli wypędzić
Nawet stracić! A dlaczego?

Prawda zawsze w oczy kole
Bo jest dla nas niewygodna
Bowiem prawda musi boleć -
By człowiek zachował godność.

Autor: Bogdan Mroziński

 

III NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

“W MOCY BOŻEGO DUCHA" Łk 1, 1- 4; 4, 14- 21

Byli naocznymi świadkami
Jego życia w Galilei
By świadectwo dać o Panu
Tak jak działał tu na ziemi.

Gdy powrócił w Mocy Ducha
I nauczał w synagogach
Każdy chętnie Go posłuchał
Bo On zbliżał ich do Boga

Przyszedł też do Nazaretu
Tutaj pierwsze stawiał kroki
Zaczął czytać w dzień szabatu
Z Izajasza zwój proroka

To Duch Pana Go uzdolnił
By głosił Dobrą Nowinę
Dla ubogich, uwięzionych
Wyzwolenie dla nich przynieść

Zwinął zwój i oddał słudze
Wszystkie oczy Weń utkwione
Zatrzymały się na dłużej.
"To proroctwo już spełnione"

Nam też trzeba Mocy Ducha
By w wierności każdy stawał
Jego z wiarą trzeba słuchać
I natchnieniom się poddawać.

Autor: Bogdan Mroziński 

 

II NIEDZIELA ZWYKŁA W ROKU C

 

CUD W KANIE J 2, 1 -11

Gdy zabrakło w Kanie wina
Rzekła Matka do Jezusa
Wina już nie mają Synu
Czy to Ciebie nie porusza?

Czy to Moja Matko sprawa
Że zabrakło im napoju
Czy Ja muszę ludziom dawać?
Niech przyniosą ją ze zdroju!

Cud przemiany się dokonał
Znowu wino się znalazło
Zamiast wody - wino w kanach
Jezus cud uczynił ważny.

Łatwo przyjąć, co gotowe
Tak jak goście na weselu
Jednak trzeba przynieść wodę
By starczyło dla tak wielu.

Nie uczyni Jezus cudu
Gdy Go o to nie prosimy
Bo naszego trzeba trudu
Gdy swe troski przedstawimy

Przemień Panie nas na nowo
Przebacz grzechy które ranią
Byśmy w życiu dali owoc
A występki mieli za nic.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO W ROKU C

 

Łk 3, 15 -16. 21 -22 POSŁANIEC

Wszyscy się zastanawiali
Czy Jan nie jest tym Chrystusem !
Bowiem na Niego czekali
A On wkrótce nadejść musi.

Ja chrzczę was tylko wodą
On potęgą mnie przenika
A któremu jam nie godzien
U sandałów zdjąć rzemyka.

To On chrzcić was będzie ogniem
Ducha tchnie na każde ciało
On jest przecież naszym Bogiem
I ukochał naszą małość.

Kiedy lud tam przystępował
Do chrztu Jana w rzece Jordan
Jezus od Jana przyjmował
Wtedy Bóg się nad Nim ozwał.

Tyś Jest Syn Mój Ukochany
Ciebie Ja Sobie wybrałem
Na zbawienie Jesteś dany
Wszak im przecież obiecałem.

Autor: Bogdan Mroziński

 

NIEDZIELA OBJAWIENIA PAŃSKIEGO  W ROKU C

 

POKŁON Mt 2, 1 -12

Kiedy Chrystus się narodził
W Betlejemie "Wielkim" mieście
Szli do Niego monarchowie
Gwiazda im wskazała miejsce.

Zapytali też Heroda
Gdzie jest Król nowozrodzony
Lecz na dworze wielka trwoga
Jego tron jest zagrożony

Gdy znajdziecie Ono Dziecię
Mówi Herod do tych Magów
Chcę Mu hołd oddać przecież
Złożyć Mu swoje homagium.

Ogromnie się ucieszyli
Gdy ujrzeli Dziecię z Maryją
Hołd pokorny Mu złożyli
Dali złoto i kadzidło z mirrą

Nie wracajcie do Heroda
Rzekł im Anioł we śnie nocą
Inną więc wrócili drogą
Chroniąc Dziecię przed przemocą.

Pójdźmy zatem my z pokłonem
Do Jezusa do Stajenki
On jest przecież Naszym Panem
Bóg Najświętszy - choć Maleńki.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

NIEDZIELA ŚWIĘTEJ RODZINY W ROKU C

 

RODZINA

Bóg jest naszym Ojcem od dziejów zarania,

Bo On przecież stworzył cały piękny świat.

Człowieka obdarzył wolą przeżywania

Momentów w tym życiu radości i strat.

 

     Kochanych rodziców dał nam na początek,

     By w nas kształtowali moralność, nasz byt.

     Miłość swą przelali dla swoich dzieciątek,

     By z nas każdy był zdrowy, wesoły i syt.

 

Kolejnym etapem było dorastanie

Z wieku dziecięcego do młodzieńczych lat.

Czuwali nad nami swoim zatroskaniem,

Żeby coś osiągnąć nim wyruszą w świat.

 

     I nam było dane stać się dorosłymi,

     Wybrać sobie przystało powołanie- los.

     Na ślubnym kobiercu razem z wybranymi

     Dzielić całe życie - przyjąć każdy cios.

 

Kiedy już wybrana była przez nas droga,

Przyszły też trudności jak na każdej z nich.

Przez wykroty, grudy stąpa twoja noga,

A serce twoje bije niczym wielki dzwon.

 

     Razem z owocami małżeńskiej miłości

     Mnożą się trudności i goryczy smak,

     Lecz dzieci wciąż rosną. Będą jak dorośli

     I przeżywać będą szczęścia swego brak.

 

Tak upływa życie na tej biednej ziemi.

Dzisiaj my żyjemy – jutro zginie ślad,

Lecz miejmy nadzieję, że kiedyś się zmieni,

Szczęście osiągniemy, co nie daje świat.

 

     Niechaj więc w rodzinie, którą tu tworzymy,

     Trwa wciąż dobroć i miłość, bo to życia sens.

     A Stwórca Przedwieczny za te dobre czyny

     Darzy ciągle łaskami aż po życia kres.

 

Nagrodą zaś będzie, kiedy pożegnamy

Ten tułaczy padół i wszystko co mamy.

Spotkanie z Chrystusem Bogiem i Panem

Po wieczną nagrodę, aż na wieki. Amen.

 

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

IV NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

 

MISJA MARYI  Łk 1, 39 - 45

 

Już w swym łonie miała Syna
Gdy ruszyła do Elżbiety
W Ain Karim miała się zatrzymać
Krewne były te kobiety.

Wnet do domu zapukała
Swoją krewną pozdrowiła
Gdy Elżbieta usłyszała
W łonie jej dziecko "ożyło"

To Duch Święty ją napełnił
Do Maryi powiedziała
Na Tobie się cud dopełnił
Matką Syna Tyś zostałaś

O szczęśliwaś Ty Maryjo
Przebłogosławione łono
Tobie łaska niechaj sprzyja
Miłość Boża w Tobie płonie.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

III NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

 

NAWRÓCENIE Łk 3, 10 - 18

Jan nauczał nad Jordanem.
Jego to pytały tłumy:
Co nam czynić przed tym Panem,
Który się pojawi u nas.

Kto ma dużo niech się dzieli.
Nie za wiele pobierajcie!
Dajcie tym, co nic nie mieli,
Na swym żołdzie poprzestańcie.

Ludzie trwali w niepewności,
Czy on nie jest "Obiecanym"
W Księgach Bożych dla ludzkości.
Tym Chrystusem z nieba danym.

To ja was chrzczę tylko wodą.
On potęgą mnie przewyższa.
On chrzcić będzie Bożym Słowem.
Jam dla Niego jest najniższy.

On w swym ręku szuflę trzyma,
By oczyścić swe "Klepisko".
Ziarno zbierze do spichlerza,
Plewy spali w piecu wszystkie.

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

II NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

 

PROSTE DROGI Łk 3, 1 - 6

 

Za cesarza Tyberiusza

Bóg skierował się do Jana.

Był on synem Zachariasza

Świątynnego kapłana.

 

Przeszedł on wszystkie krainy

Nad Jordanem położone.

Głosił słowo na pustyni,

W księdze Mów są zapisane:

 

Przygotujcie drogę Pana,

Wyprostujcie ścieżki Jemu,

Każda dolina będzie wypełniona

I pagórki ku równemu.

 

Adwent jest czasem równania:

To co krzywe ma być proste!

Niech nas świat sobą nie mami

Przed Jezusem Wielkim Posłem.

 

Przyjdzie powtórnie na ziemię

I przesieje ludzkie "ziarno".

Sprawiedliwi są zbawieni,

A grzesznicy ujrzą marność.

 

Autor: Bogdan Mroziński

 

 

I NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

 

PARUZJA - POWRÓT Łk 21, 25- 28. 34- 36

To nie strachy, ale życie,
Które Jezus obiecuje.
Wkrótce sami zobaczycie,
Że na pewno nie żartuje.

Przyjdzie w Chwale jak powiedział
I zasiądzie na Swym Tronie.
Wśród aniołów będzie siedział
Jako Sędzia - Król w koronie.

On zgromadzi Swych wybranych
Z wszystkich krańców tego świata
I nagrodzi w biel odzianych -
Czystych niczym piękne kwiaty

Uważajcie więc na siebie,
By ten dzień was nie zaskoczył.
Przyjdzie On na całą ziemię,
Więc czuwajcie w dzień i w nocy.

Autor: Bogdan Mroziński

 

Jedenasta Niedziela Zwykła w Roku C

 

MIŁOŚĆ NA MAXA

 

Miłość na maxa,

coraz więcej i bardziej

- jak kobieta z dzisiejszej Ewangelii -

«bardzo umiłowała»,

dlatego zostały «odpuszczone jej liczne grzechy» (Łk 7,47).

 

Tak mamy kochać Boga,

ze wszystkich sił,

całym sercem i duszą,

a bliźniego,

jak siebie samego.

 

Raczej siebie nie mamy w nienawiści,

bo więcej wśród nas egoistów,

jak altruistów,

stąd dobrze wiemy,

co znaczy kochać innych,

jak siebie.

 

Tak kochamy naszych bliskich,

Rodziców, rodzeństwo i krewnych.

Wielką Miłością darzymy

szczególnie wybranych,

w których jest nasze upodobanie.

 

W małżeństwie

miłość do końca dni

bezgraniczna

i bezinteresowna.

 

W kapłaństwie

i w życiu zakonnym

«na zapadłe»

bez reszty,

jak Chrystus.

 

Dziesiąta Niedziela Zwykła w Roku C

 

WIELKI PROROK POWSTAŁ WŚRÓD NAS

 

Dziesiąta Niedziela Zwykła w Roku C

daje nam okazję

rozważenia tajemnicy życia i śmierci

w perspektywie Bożej łaskawości.

Bóg sam staje w gronie żałobników,

którzy odprowadzają

zmarłego syna wdowy z Nain

na miejsce pochówku.

 

W bramie miasta

kondukt żałobny spotyka Jezusa,

Jego uczniów i tłum wielki.

 

Widząc płaczących i jego matkę

Jezus lituje się nad nią,

a odczuwając żal rzecze jej: "Nie płacz!",

a następnie dotknąwszy się mar

mówi do młodzieńca:

"Tobie mówię wstań!"

 

Podobnie współodczuwa żal

nad wdową w Sarepcie Sydońskiej

Prorok Eliasz wstawiając się za nią

u Boga za jej zmarłym synem.

 

Gdy ona wyrzuca mu brak współczucia

i obwinia swoimi grzechami,

które stają się dla niej

przyczyną jej żałoby,

On bierze w swoje ramiona

zmarłe dziecię i mówi do Boga:

 

"O Panie, Boże mój!

Czy nawet na wdowę,

u której zamieszkałem,

sprowadzasz nieszczęście,

dopuszczając śmierć jej syna?"

 

Bóg wysłuchuje wołania proroka

przywracając dziecku "duszę",

- tak że prorok w wielkiej radości

może zwrócić je jego matce:

"Patrz, syn twój żyje!"

 

Trudno uwierzyć w niemożliwe,

trudno obudzić w sobie wiarę

wbrew nadziei, która umiera ostatnia,

gdy jednak Bóg wysłucha

wołania Proroka, wdowa wyzna:

"Teraz już wiem, że naprawdę

jesteś mężem Bożym

i słowo Pańskie w twoich ustach

jest prawdą!"

 

Bóg nigdy nie kłamie,

przyznasz mi rację,

gdy spojrzysz w siebie

i przypomnisz sobie dzieła,

które On sam dla Ciebie uczynił.

Staniesz wtedy - jak tłum

-z dzisiejszej Ewangelii -

w wielkim zachwycie

nad wspaniałością Boga,

który wie najlepiej

czego nam potrzeba.

 

Zobacz więc w końcu w Jezusie

swego Boga i zakrzyknij wraz z tłumem,

że: "Wielki Prorok powstał wśród nas,

i Bóg łaskawie nawiedził swój lud!"

Głoś tę prawdę wokół siebie,

wśród swoich bliskich i znajomych

jak czynią wierni Chrystusa wyznawcy,

roznosząc "wieść o Nim po całej Judei

i po całej okolicznej krainie",

a będzie Ci dana radość Proroka -

Głosiciela Bożej Prawdy!

 

Niedziela Najświętszej Trójcy

 

BÓG MĄDROŚCI

 

W Niedzielę Trójcy Przenajświętszej

przemawia do nas z Ewangelii

Mądrość Boża,

«Arcydzieło Boga Stwórcy»,

odwieczna w stworzeniu:

«od początku – zanim ziemia powstała…,

zrodzona, gdy jeszcze bezmiar wód nie istniał

ani źródła, co wodą tryskają,

i zanim góry stanęły» /Prz 8,22-25/.

 

W tej Bożej Mądrości

objawia się cały zamysł

Boga Stwórcy

wszelkiej rzeczy

i wszelkiego istnienia,

plany stworzenia Wszechświata

i powołania do życia

«synów ludzkich».

 

Ona jest «mistrzynią»

wszelkiego dzieła Bożego,

dając Bogu samemu

radość i satysfakcję

z tego, co stworzył,

a «było dobre»;

podobnie stając się dla ludzi

Nauczycielką życia

i ich Przewodniczką.

po drogach zbawienia.

 

Dzieła te wychwala Psalmista

wielbiąc Boga Mądrości

za wszystkie Jego stworzenia,

a najbardziej za człowieka,

którego nie tylko pięknie ukształtował,

dając mu pełnię własnego Oblicza:

«na swój obraz, na obraz Boży go stworzył» /Rdz 1, 27/,

ale dając mu także władzę równą własnej

nad całym Wszechświatem

i wszelkim jego istnieniem /por. Ps 8,4-9/.

 

O tym wszystkim

poucza nas Pan – Boży Syn

w swojej Ewangelii

z pomocą Ducha Świętego – Ducha Prawdy.

Najpierw swoim cudownym narodzeniem

i objawieniem się światu,

później nauczaniem,

którego mądrość będą wychwalać nawet nauczyciele

w Jerozolimskiej świątyni /por. Łk 2,47/,

a na końcu

całym dziełem odkupieńczym i paschalnym.

 

Tego wszystkiego nie rozumieją nawet Jego uczniowie,

których nazwie swoimi Apostołami – Posłanymi

do świata i do ludzi

z przesłaniem radości – obietnicą zbawienia,

odnowieniem Wszechświata

i całego stworzenia

«w nowe niebo i w ziemię nową»

/por. Iz 65,17; 66,22; 2P 3,13; Ap 21,1.5/.

 

Niedziela Zesłania Ducha Świętego

 

WEŻMIJCIE DUCHA ŚWIĘTEGO

 

Działo się to

– jak czytamy w dzisiejszej Ewangelii -

«wieczorem, w dniu zmartwychwstania,

tam gdzie przebywali uczniowie.

Choć mieli drzwi zamknięte

z obawy przed Żydami

przyszedł do nich Jezus

ze słowami pokoju.

 

Potem tchnął na nich i powiedział:

«Weźmijcie Ducha Świętego»,

następnie posłał ich z misją do świata tego,

aby odpuszczali grzechy

mocą tegoż samego Ducha (por. J 20,19-23).

 

Przez 40 dni Zmartwychwstały Chrystus

ukazywał się tym, którzy jeszcze za Jego ziemskiego życia

pokochali Go i w Niego uwierzyli

idąc drogą Jego życia

z bagażem zadań, które zlecał im do wypełnienia.

 

Gdy więc zazdrosny Lud Starego Przymierza

przyczynił się do Jego śmierci

i zamknął Go – jak sądzili niektórzy - na „wieki” w grobie,

w obawie o własny los ukryli się Jego uczniowie

w Wieczerniku własnego lęku bez nadziei na lepsze jutro.

 

Tymczasem On Pan i ich Nauczyciel,

którego tak szybko pogrzebali w swoich myślach

stanął pośród nich ze znakami swojej męki

rozwiewając wszelkie wątpliwości

co do faktu Jego realnej obecności.

Nawet niewierny Tomasz,

gdy przyszedł powtórnie do grona apostołów

stanął w postawie wiary wyznając,

że jest On jego Panem i Bogiem.

 

Podobnie dał się poznać dwóm uczniom swoim

w Emaus przy łamaniu chleba

wcześniej - podczas długiej drogi - wyjaśniając im Pisma,

które odnosiły się do Niego.

Tak dał się poznać również niewieście Magdalenie,

która opłakiwała Go przy pustym grobie.

Rzekł jej tam, by udała się do Jego uczniów

i oznajmiła im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego

oraz do Boga mego i Boga waszego» (J 20,17).

 

Gdy więc w końcu

nastał zapowiedziany dzień

Jego odejścia z tego świata

po raz ostatni

spożył ze swoimi uczniami poranny posiłek,

podczas którego

«przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy,

ale oczekiwać obietnicy Ojca - Ducha Parakleta» (Dz 1,4).

 

Zgodnie z tą obietnicą,

to Duch Święty zstąpi na nich

udzielając im swojej mocy

do świadectwa Ewangelii

- radosnej nowiny o zbawieniu,

którą oni sami poniosą «aż po krańce ziemi» (Dz 1,8)

już bez lęku i obawy,

lecz w entuzjazmie świadków wiary,

gotowych za nią wypić do dna kielich męczeństwa.

 

«Wy jesteście świadkami tego» - słowa Chrystusa,

wypowiedziane wobec uczniów -

«o nawróceniu i odpuszczeniu grzechów

wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy» (Łk 24,47),

stanowią tło dla tego wydarzenia,

które przerasta nasze ludzkie wyobrażenie

niebiańskiej rzeczywistości

kontemplowanej przez uczniów w okolicy Betanii.

 

Tu przyprowadził ich Zmartwychwstały Pan,

by w ostatnim tutaj na ziemi geście

pobłogosławić ich samych oraz dzieła,

które będą tworzyć dla chwały Bożej.

 

«A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi

i został uniesiony do nieba.

Oni zaś oddali Mu pokłon

i z wielką radością wrócili do Jerozolimy,

gdzie stale przebywali w świątyni,

wielbiąc i błogosławiąc Boga» (Łk 24,51-53).

 

Gdy więc «obłok zabrał Go im sprzed oczu» (Dz 1,9),

wrócili w zadumie do Jerozolimy,

by ostatnie dni oczekiwania na wypełnienie się «obietnicy»

przeżyć we wspólnocie pierwotnego Kościoła

i «na modlitwie jednomyślnej razem z niewiastami,

Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego» (Dz 1, 14).

 

Tak oczekiwali wylania się na nich ognistych języków

w Dniu Wielkiej Pięćdziesiątnicy,

gdy «nagle dał się słyszeć z nieba szum,

jakby uderzenie gwałtownego wichru,

który napełnił dom cały tam, gdzie przebywali» (Dz 2,2).

 

Stanęli wszyscy razem w mocy Ducha Świętego

«i zaczęli mówić obcymi językami,

tak jak im Duch pozwalał mówić» (Dz 2,4),

a wszyscy, którzy przybyli na to miejsce

i słuchali ich, byli zdumieni,

«bo każdy słyszał, jak przemawiali

w jego własnym języku» (Dz 2,6).

 

I nam trzeba,

dziś – w Roku Miłosierdzia –

wziąć do siebie Ducha Świętego,

wszystkie Jego dary

przyjąć dla budowania

jedności Kościoła Powszechnego

i własnego uświęcenia,

celem pogłębienia wiary,

umocnienia nadziei

i dania świadectwa tej Miłości,

którą jest On sam - Duch Święty

w Bogu Trójjedynym

i w nas wszystkich.

 

Siódma Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

Świadkowie Wniebowstąpienia Pańskiego

 

Przez 40 dni Zmartwychwstały Chrystus

ukazywał się tym, którzy jeszcze za Jego ziemskiego życia

pokochali Go i w Niego uwierzyli

idąc drogą Jego życia

z bagażem zadań, które zlecał im do wypełnienia.

 

Gdy więc zazdrosny Lud Starego Przymierza

przyczynił się do Jego śmierci

i zamknął Go – jak sądzili niektórzy - na „wieki” w grobie,

w obawie o własny los ukryli się Jego uczniowie

w Wieczerniku własnego lęku bez nadziei na lepsze jutro.

 

Tymczasem On Pan i ich Nauczyciel,

którego tak szybko pogrzebali w swoich myślach

stanął pośród nich ze znakami swojej męki

rozwiewając wszelkie wątpliwości

co do faktu Jego realnej obecności.

 

Nawet niewierny Tomasz,

gdy przyszedł powtórnie do grona apostołów

stanął w postawie wiary wyznając,

że jest On jego Panem i Bogiem.

 

Podobnie dał się poznać dwóm uczniom swoim

w Emaus przy łamaniu chleba

wcześniej - podczas długiej drogi - wyjaśniając im Pisma,

które odnosiły się do Niego.

 

Tak dał się poznać również niewieście Magdalenie,

która opłakiwała Go przy pustym grobie.

Rzekł jej tam, by udała się do Jego uczniów

i oznajmiła im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego

oraz do Boga mego i Boga waszego» (J 20,17).

 

«Wy jesteście świadkami tego» - słowa Chrystusa,

wypowiedziane wobec uczniów -

«o nawróceniu i odpuszczeniu grzechów

wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy» (Łk 24,47),

stanowią tło dla tego wydarzenia,

które przerasta nasze ludzkie wyobrażenie

niebiańskiej rzeczywistości

kontemplowanej przez uczniów w okolicy Betanii.

 

Tu przyprowadził ich Zmartwychwstały Pan,

by w ostatnim tutaj na ziemi geście

pobłogosławić ich samych oraz dzieła,

które będą tworzyć dla chwały Bożej.

 

«A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi

i został uniesiony do nieba.

Oni zaś oddali Mu pokłon

i z wielką radością wrócili do Jerozolimy,

gdzie stale przebywali w świątyni,

wielbiąc i błogosławiąc Boga» (Łk 24,51-53).

JASNOGÓRSKA KRÓLOWO POLSKI

Matko, 
w krzyżowe drogi wpisana narodu 
od chwili jego poczęcia, 
rodząca w bólach walk 
dla niego Syna.

Nauczycielko znaku krzyża 
stojąca pod nim, 
jak na Golgocie - w cierpieniu.

Bogarodzico, 
obecna w historii 
męczeńską śmiercią Świętych 
i w zawierzeniu Monarchów, 
śpiewem na ustach rycerzy 
i uwielbieniem wieśniaków, 
na witrażach świątyń 
i w mozaikach katedr.

Jasnogórska Pani 
mężnie broniąca wolności 
przed najeźdźcami narodu. 
Światło solidarności 
świecące w ciemnościach niewoli. 
Sybiraczko 
pędzona w kazamaty. 
Matko Wygnaństwa Polskiego, 
wędrująca z grudką ziemi 
na sercach emigrantów.

Jutrzenko nadziei - w zwycięstwie, 
a w klęsce - Rachel opłakująca dzieci. 
Tobie śpiewamy 
w modlitwach różańcowych 
przesuwając paciorki z więziennego chleba 
- w samotni ukryci zapomnienia - 
z nad mogił 
bestialsko zamordowanych 
dymem zniczów i ptaków śpiewaniem, 
w płaczu osieroconych nagle dzieci 
i w krzyku sumień - gwałconych 
wymazywaniem znaku krzyża - z pamięci, 
w miłości - płaconej za zło 
morderstwa i oszczerczych pomówień, 
Królowo Polski - przyczyń się za nami!

 

Piąta Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

ZROZUMIEĆ MIŁOŚĆ

 

Zrozumieć Miłość,

to poznać,

że to coś więcej,

niż zwykłe uczucie,

które mija,

gdy powieje na nie

wiatr przeciwności…

 

Zrozumieć Miłość,

to zadanie

tak wielkie,

jak całe życie,

bo mierzone jego miarą,

miarą powołania…

 

Zrozumieć Miłość,

to doświadczyć

Bożej obecności

we własnym sercu

i w sercach innych,

nawet na odległość…

 

Zrozumieć Miłość,

to wypełnić nią

po brzegi

swoje marzenia

i poczuć się

szczęśliwym - szczęśliwą…

 

Zrozumieć Miłość,

to pójść na krańce świata

z przesłaniem radości -

jak apostołowie

głoszący Ewangelię życia -

poganom otwierali «podwoje wiary»…

 

Zrozumieć Miłość,

to także «umacniać dusze uczniów,

by wytrwali w wierze»

i w świadectwie życia

pośród «wielu ucisków»,

przez które «trzeba nam wejść

do Królestwa Bożego»…

 

Zrozumieć Miłość,

to wszystko czynić nowym,

w sobie i wokoło siebie:

«niebo nowe i ziemię nową…

i Miasto Święte – Jeruzalem Nowe…

zstępujące z nieba od Boga»…

 

Zrozumieć Miłość,

to przyjąć

dane nam przez Chrystusa

przykazanie miłości wzajemnej

jako świadectwo życia

we wspólnotach Kościoła

i wobec świata…

 

«Po tym

wszyscy poznają,

żeście uczniami moimi,

jeśli będziecie się

wzajemnie miłowali..»

/J 13,35/

 

Czwarta Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

DOBRY PASTERZ NIE ZATRACI SWOICH OWIEC

 

Czwarta Niedziela Wielkanocna

w liturgii Kościoła

to Niedziela Dobrego Pasterza.

Staje przed nami obraz

Chrystusa z owieczką na ramionach,

którą znalazł

pośród szuwar tego świata,

gdzie się zagubiła

szukając własnej drogi życia.

 

Inny obraz

pokazuje Go

idącego na czele stada.

Woła On swoje owce po imieniu,

bo zna je wszystkie,

a one słuchają Jego głosu

i idą za Nim.

Te, które będą Go naśladować,

nie zatracą się,

lecz wydoskonalą.

 

Jeszcze inny obraz

ukazuje Go

w środku owczarni,

gdzie stoi na straży całego stada

chroniąc go przed wilkami.

Gdy one przyjdą,

stanie w obronie owiec

za cenę własnego życia.

Nie jest On najemnikiem,

który ucieka

przed niebezpieczeństwem

zostawiając stado

bez ochrony.

Troszczy się o nie

karmiąc je tym,

co sam posiada.

 

On jest

«drogą, prawdą i życiem»,

stąd każda owca,

która pójdzie

Jego drogą życia

odnajdzie prawdę istnienia

w wieczności,

gdyż On sam

daje swoim owcom

życie wieczne.

 

Nie zginą one nigdy

i nikt nie zdoła

wyrwać ich

z Jego ręki,

gdyż jest z Nim Jego Ojciec,

który Mu je dał.

On jest większy

od wszystkich potęg

tego świata.

 

Jezus – Dobry Pasterz

jest jedno z Ojcem,

tak w naturze,

jak też w działaniu,

stąd ta pewność

dotycząca naszego zbawienia,

że nikt i nic nie zdoła

wyrwać nas

z ręki

Miłosiernego Ojca.

 

Trzecia Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

MIŁOŚĆ NADE WSZYSTKO

 

Nad brzegiem Morza Tyberiadzkiego

po raz trzeci

Jezus spotyka swoich uczniów.

Są zniechęceni nieudanym połowem.

Przez całą noc się trudzili,

ale na próżno.

Tak jest również z nami,

Jego uczniami,

zawsze

gdy trudzimy się sami

wypływając na połów

bez Pana.

 

Gdy On jest z nami

- nad brzegiem naszego istnienia -

wszystko wygląda inaczej.

Zasobne w cnoty

są nasze duchowe połowy,

sieci wypełnione po brzegi

błogosławieństwem Mistrza,

który wszystko czyni prostym

i skutecznym w owocowaniu.

 

Pozostaje nam jedynie

rzucić się na przepadłe

w nurty wzburzonego -

przez wiatry tego świata -

morza naszej nadziei,

ale z głęboką wiarą,

że - gdy będzie trzeba -

to nasz Pan

stanie obok nas

z wyciągniętymi ramionami,

by nas pochwycić,

gdy zwątpimy

w chwili - małej wiary.

 

W końcu

stajemy na brzegu życia

szczęśliwi,

że czeka na nas Pan

z przygotowanym

tylko dla nas

duchowym posiłkiem.

Mamy świadomość

Jego obecności

i błogosławieństwa

na dalsze drogi życia.

 

By na nie wkroczyć

z nadzieją tworzenia

nowego życia

na prawdzie

o nas samych

w kontekście pytań Mistrza

skierowanych do Piotra:

"Szymonie, synu Jana,

czy miłujesz Mnie

więcej aniżeli"

pozostali moi uczniowie?

 

Cóż odpowiemy

na tak postawione pytanie Mistrza,

znając własne ograniczenia,

nasze grzechy i przewinienia,

własne słabości?

Jak się porównamy

z innymi uczniami

skoro dopiero co

sami po trzykroć

zaparliśmy się Pana?

 

On nas jednak

nie rozlicza z grzechów,

nie pyta o motywy zdrady,

powody słabości.

On nas kocha bezinteresownie,

przebacza i nie pamięta złego,

podnosi z upadku

i uwalnia z poczucia winy,

dlatego pyta trzykrotnie

o miłość...

 

Na miłość Boga

człowiek może odpowiedzieć

jedynie miłością,

stąd to podwójne.... zapewnienie Piotra:

"Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham",

by w końcu powiedzieć:

"Panie, Ty wszystko wiesz,

Ty wiesz, że Cię kocham!"

Zatem Piotrze:

"Paś baranki moje...

paś owce moje!"

 

Jednak do czasu,

gdyż twój czas, Piotrze,

ma swoje granice:

"Gdy byłeś młody

opasywałeś się sam

i chodziłeś, gdzieś chciałeś...,

teraz inny cię opasze

i poprowadzi,

dokąd nie chcesz!"

Jednak:

"Pójdź za Mną!"

 

Druga Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

WIARA I MIŁOSIERDZIE

 

Druga Niedziela Wielkanocna w Roku C

daje nam kolejny już raz w czasie Roku Miłosierdzia

okazję, byśmy wejrzeli głębiej w siebie

i skonfrontowali naszą wiarę

z wiarą uczniów Chrystusowych,

a szczególnie Tomasza zwanego Didymos,

który był nieobecny, gdy po raz pierwszy

przyszedł do nich Zmartwychwstały Chrystus.

 

«Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia»,

a zatem już w niedzielę zmartwychwstania Pańskiego.

Uczniowie schronili się w sobie wiadomym miejscu

«z obawy przed Żydami», którzy zabili ich Mistrza.

Drzwi domu były zamknięte, a mimo to

Pan przyszedł, wszedł do środka i przemówił

do zalęknionych swoich uczniów: «Pokój wam!».

 

«Uradowali się uczniowie ujrzawszy Pana»,

choć byli pewnie jeszcze pełni obaw,

to widząc przebite ręce i bok Jezusa

uwierzyli, że stoi przed nimi ich Nauczyciel.

On zaś – jak to czynił po wielokroć

za swego doczesnego życia –

będzie utwierdzał ich wiarę.

 

W tym celu tchnie na nich moc Ducha Świętego,

z którego pomocą będą odpuszczać grzechy,

uwalniając od nich tych, którzy na to zasługują.

A zatrzymując tym, co ufając tylko sobie

nie uwierzyli w miłosierdzie Boże.

W tym celu posyła ich na krańce świata tego

czyniąc ich swoimi Apostołami.

 

Ale wśród Dwunastu nie ma Apostoła Tomasza,

który uzależnia swoją wiarę w Zmartwychwstałego

od faktu empirycznie sprawdzalnego.

«Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ

i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ,

i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę»

powie na świadectwo swego niedowiarstwa.

 

Wstydź się niewierny Tomaszu swojej postawy,

bo gdy wreszcie po ośmiu dniach dociekań i niepewności

także tobie ukaże się Zmartwychwstały Chrystus

i wezwie cię do weryfikacji twoich empirycznych eksperymentów,

ty zdołasz ledwo wyszeptać: «Pan mój i Bóg mój!»,

jednak pochwałę otrzymają ci, co «nie widzieli, a uwierzyli».

 

To jednak nie koniec historii świętej,

gdyż Pan «wobec uczniów» swoich

będzie czynił «wiele innych znaków,

których nie zapisano w księdze»,

ale potwierdza to ich święte

i heroiczne życie dla Bożej chwały

i ku pożytkowi całego Kościoła.

 

Te słowa, które my czytamy

na zgromadzeniach liturgicznych

służą umocnieniu naszej wątłej wiary w to,

«że Jezus jest Mesjaszem, czyli Chrystusem

i Prawdziwym Synem Bożym,

oraz ku pokrzepieniu serc naszych

życiem «w imię Jego».

 

To wyraz wielkiego Miłosierdzia Boga,

który nie bacząc na nasze jako i Tomasza niedowiarstwo

dopuszcza nas do chwały dzieci Bożych

karmiąc obficie swoim Słowem

przy stole Słowa i Eucharystii,

czego wdzięczność – jak Tomasz –

ubieramy w słowa tego wyznania:

«Pan mój i Bóg mój!». Amen

 

Niedziela Wielkanocna w Roku C

 

ZMARTWYCHWSTANIE PAŃSKIE

 

W Wielki Piątek

dwaj kapłani Starego Przymierza

pogrzebali Jezusa w nowym grobie,

w którym jeszcze nikt nie leżał.

Niewiasty pośpiesznie namaściły ciało

przygotowując je na wieczne spoczywanie.

Oczy Matki Bolesnej

po raz ostatni widziały ciało Jej Syna

- tak zdawało się garstce niewiast,

które jej towarzyszyły.

 

Zasunięto ciężki kamień

i zapadła głucha cisza

nocy paschalnej,

podczas której

rodziny dzieliły między sobą

zabitego baranka

jedząc chleby przaśne

z gorzkimi ziołami

- w oczekiwaniu na objawienie się Mesjasza.

Ten powstał z martwych

dnia trzeciego

zostawiając pusty grób

i zażenowanych żołnierzy

przy odsuniętym

niebiańską siłą kamieniu.

 

Gdy więc wcześnie rano

- po spożyciu paschy

przyszły tam niewiasty,

by dokończyć swoje dzieło

z Wielkiego Piątku

- nie zastały już ciała Mistrza,

lecz jedynie miały widzenie aniołów,

którzy im mówili

- jakoby Pan powstał z martwych.

Nie uwierzyli temu

Jego dwaj uczniowie,

którzy pośpiesznie

udali się na miejsce zdarzenia,

by samemu doświadczyć nadzwyczajności

pustej czeluści grobu Pańskiego

ze znakami cudu,

który pozwalał im widzieć prawdę

mesjańskich zapowiedzi,

iż nie dozwoli Bóg,

by Jego sprawiedliwy uległ skażeniu,

a następnie uklęknąć

przy pustym grobie

i wyznać tam swoją wiarę.

 

 

 

«MISTERIUM PASCHALIS»

 

NIEDZIELA PALMOWA -JEROZOLIMA

 

W Niedzielę -

zwaną odtąd Palmową -

Matka Kościół co roku świętuje

tryumfalny wjazd Jezusa

do świętego miasta – Jeruzalem.

W ten sposób

pragnie przypomnieć

wszystkim swoim dzieciom –

jak było w tradycji żydowskiej –

to co się wydarzyło

w tamte dni.

 

O poranku -

pierwszego dnia tygodnia –

«Jezus ruszył na przedzie [pochodu]

zdążając do Jerozolimy».

W pobliżu Betfage i Betanii -

pod górą Oliwną -

«wysłał dwóch spośród swoich uczniów»,

aby poszli do wsi

i przyprowadzili do Niego

młode oślę,

«którego nikt jeszcze nie dosiadł».

 

Przyprowadzili je do Jezusa,

a zarzuciwszy na nie swe płaszcze

wsadzili Go na oślę.

Następnie – w tryumfie chwały –

wielkie mnóstwo Jego uczniów

słało przed Nim na drodze

swe płaszcze wołając z radości:

«Błogosławiony Król,

który przychodzi w imię Pańskie.

Pokój w niebie i chwała na wysokościach».

 

Tak wołali - nieskrępowani

nawet krytycznym głosem faryzeuszy,

którzy będąc tego wszystkiego

niemymi świadkami,

kazali Mu,

by w tej szaleńczej praktyce

powtrzymał swoich uczniów,

zakazując im świadectwa wiary.

Tymczasem – rzecze Chrystus w odpowiedzi –

«Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą»

i nie zatrzymają tryumfu Bożej chwały!

 

My chrześcijanie - w Roku Miłosierdzia

stajemy w gronie tych,

co głoszą Panu chwałę

i dają świadectwo wiary

w Jego królewskie prerogatywy

i moc zbawczą,

niech więc nas nie przestrasza

podstępny głos tego świata,

który zdaje się niemo wołać,

abyśmy zaniechali naszej misji

głoszenia mu orędzia zbawienia.

 

WIELKI PONIEDZIAŁEK - BETANIA

Następnego dnia –

jak należy przypuszczać

zgodnie ze świadectwem

Jana Ewangelisty –

«na sześć dni przed Paschą

Jezus przybył do Betanii,

gdzie mieszkał Łazarz»

wraz ze swymi siostrami:

zatroskaną o dom jego – Martą

i Marią – zatopioną w kontemplacji

Słowa Pańskiego.

 

Dom Przyjaciela

staje się dla Chrystusa

schronieniem

przed rozentuzjazmowanym tłumem tych,

co chcą obwołać Go Królem Izraela –

politycznym władcą.

Królestwo Jego jednak

nie z tego jest świata,

a Jego misją – służba jednania

całego Wszechświata

i wszystkich jego istnień,

a szczególnie ludzi

z Bogiem – Jego Ojcem.

 

Toteż gdy Maria -

pod natchnieniem Ducha Świętego –

namaści Jego nogi

drogocennym olejkiem nardowym,

to uczyni to w tym właśnie celu,

by przygotować Jego ciało

na dzień pogrzebu.

Taka jest bowiem droga zbawienia

zapisana odwiecznie

w Zamyśle Bożym,

by Jego Jednorodzony Syn

poświęcił własne życie

«na okup za wielu».

 

Zbądź więc Judaszu Iskarioto

swoje knowania,

by swego Mistrza i Pana

uczynić władcą politycznym,

nie taka jest Wola Boga

wobec Niego.

Zbądź małostkowość

w liczeniu groszy za oleje,

by je dać ubogim,

gdyż «ubogich zawsze macie u siebie»,

tylko «nie zawsze» Pana swego.

 

Dołącz do grona tych,

co tłumnie do Betanii przybyli,

gdy poznali miejsce Jego ukrycia,

by porzuciwszy dawne wierzenia

odtąd już tylko

wierzyć w Jezusa Chrystusa.

Niech cię nie zwodzi pokusa

szybkiego zysku

na układach z Arcykapłanami,

bo przeciw twemu Panu

powzięli już zdradzieckie decyzje,

jako i przeciwko Jego Przyjacielowi,

u którego przebywa w gościnie.

 

WIELKI WTOREK – SŁABOŚĆ UCZNIÓW

Nie posłuchałeś jednak Judaszu

głosu sumienia,

poszedłeś na układy

z nieprzyjaciółmi swego Mistrza.

Chcesz Go wydać w ich ręce

żywiąc płoche nadzieje,

że może w ten sposób

obudzisz w swoim Panu

przyziemne pragnienia

posiadania ziemskiego tronu

i władzy nad wrogami Izraela.

 

Tylko takie chore intencje

mogą usprawiedliwić

twoją obecność

wśród uczniów

zasiadających z Mistrzem

do Paschalnej Wieczerzy,

inaczej –

czy mógłbyś tak śmiało

patrzeć swemu Panu

prosto w oczy –

jako zdrajca,

sprzedawczyk,

obłudny kolaborant,

judasz?

Wszak od twego imienia

bierze nazwę

taka zdradziecka postawa.

 

Nie dziwi -

w tym kontekście –

wzruszenie Chrystusa

 

 

Piąta Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

JAWNOGRZESZNICA

 

Co to za tekst rozważa Kościół w Piątą Niedzielę Wielkiego Postu w Roku C,

nieobecny w pierwszych rękopisach Ewangelii wg Św. Jana,

przypisywany Św. Łukaszowi, w końcu jednak znalazł swoje miejsce

w tej księdze Nowego Testamentu i to w jakim kontekście?

 

W trakcie wielkiej mowy Jezusa «o wodzie żywej» (por. J 7, 37-52),

a później «o światłości świata» (por. J 8, 12-19),

może nieudolny zabieg kopisty sprawił,

że te dwie mowy - skierowane do uczestników w świątyni jerozolimskiej

podczas żydowskiego Święta Namiotów – zostały opatrzone tak wymownym przykładem.

 

Co w tym kontekście może wyjaśnić tekst o kobiecie,

znanej w mieście z czynów lubieżnych?

Oto powstała - po pierwszej mowie Jezusa – kontrowersja co do Jego osoby,

zarówno w gronie Jego słuchaczy,

jak też pośród faryzeuszy i uczonych w Piśmie.

 

Mówił bowiem do nich jak wielcy prorocy,

a nawet więcej, mógłby być Mesjaszem,

gdyż siebie samego wskazywał za «źródło wody żywej»,

ponieważ «z Jego wnętrza płynie rzeka [tej] wody»,

a mówił im to «o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego».

 

Także druga Jego mowa - wskazująca w Nim źródło «światłości tego świata» -

rodzi podobne wątpliwości wśród Jego adwersarzy.

Jezus w ten sposób daje o sobie samym świadectwo prawdomówności,

co poświadcza «Jego Ojciec, który Go posłał».

 

W myśl zasady, że «mowy pouczają, a przykłady pociągają»,

kopista – jak wytrawny kaznodzieja –umieszcza między tymi mowami

zdarzenie, którego epizod rozegrał się w tym samy miejscu co mowy,

w krużgankach świątyni jerozolimskiej.

 

Gdy On po całonocnej modlitwie na Górze Oliwnej

był jeszcze w zamyśleniu i z ducha tego przemawiał

do tych, którzy licznie «schodzili się do Niego»,

oni – «uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę,

którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie».

 

Jakie są ich intencje - wiadomo nie od teraz,

wszak po wielokroć będą wystawiać Go na próbę,

sprawdzać Jego wiarygodność w podstępnych zdarzeniach,

które mnożą w tym celu, lecz może być jeszcze cel jeden,

by Go ośmieszyć przed ludem i Jego uczniami.

 

Gdy więc Jezus usłyszał rzucone na kobietę oskarżenie

z przypomnieniem świętego Prawa Mojżeszowego,

w którym ten Prawodawca «nakazał im takie kobiety kamienować»,

cóż więc powie On – uważany za Mistrza – «oto jest pytanie?»

 

Nie da im satysfakcji w jałowej i nieskutecznej dyskusji,

ani nie wypowie się w przypowieści, jak miał w zwyczaju,

gdy głosił im nauki o Królestwie Bożym,

ale «schyliwszy się, pisał palcem po ziemi»,

czym pewnie w niecierpliwość wprowadził swoich przeciwników.

 

Gdy więc nalegali, rzucił im jakby od niechcenia

to sakramentalne zdanie, którego nie powstydził by się

nawet sędzia biorący w obronę kobietę, która mu się naprzykszała:

«Kto z was jest bez grzechu niech pierwszy rzuci w nią kamieniem»

«i powtórnie – jak dodaje Apostoł – schyliwszy się , pisał na ziemi».

 

Co takiego znaleźli skarżący kobietę w piśmie Jezusa

pozostanie ich pewnie gorzką tajemnicą,

gdyż «jeden po drugim zaczęli odchodzić,

poczynając od starszych – bardziej doświadczonych – aż do ostatnich.

Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku».

 

Teraz rozegra się ostatni akt tego dramatu,

gdy Jezus podniesie swe zbawcze oczy na kobietę

i spyta ją niemal retorycznie:

«Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?»

Odpowie cicho: «Nikt Panie! - uznając w Chrystusie swego Zbawcę,

dlatego usłyszy: «I Ja cię nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz». Amen.

 

Czwarta Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

TRYPTYK MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

 

Miłosierny Ojcze, oto stajemy przed Tobą w pierwszej odsłonie dzisiejszej Ewangelii

my, synowie niepokorni, ufający we własne siły, młodzi duchem,

zdolni zdobywać najwyższe szczyty, stawać w szranki z największymi trudnościami tego świata,

który wydaje się nam przyjacielem w naszej podróży,

tymczasem okazuje się zasadzką na naszą naiwność, małostkowość,

brak życiowego doświadczenia.

 

Tego jeszcze nie wiemy opuszczając Ciebie, nasz Ojcze,

z połową twego majątku, dobrze wyposażeni na tę drogę życia,

idziemy w nadziei, że cały świat stanie u naszych stóp.

Żegnasz nas swoim smutnym, zatroskanym wzrokiem,

jakbyś wszystko przewidział, zobaczył na widnokręgu,

tam gdzie sięga twój wzrok.

 

W świecie, w którym żyjemy nie ma twojej Miłości, pisanej dużą literą,

rzadkie jest twoje Miłosierdzie, nawet litość ludzi jest interesowna,

objawia się pogardą, brakiem szacunku, upokorzeniem,

a na końcu, gdy stracimy wszystkie dary twojej miłości,

wpycha nas w smutek, odrętwienie,

a często także w rozpacz.

 

Dobrze, gdy w takim momencie przyjdzie zbawienna refleksja

kierująca nasze myśli do domu naszego Ojca,

gdzie «najemnicy mają pod dostatkiem chleba»

a my Jego dzieci «przemieramy głodem».

W takiej chwili otwiera się przed nami druga odsłona

Tryptyku twego Miłosierdzia i nadzieja,

że nasze szczere nawrócenie spotka się z twoim przebaczeniem.

 

Stajemy więc wciąż na nawo u bram twego i naszego domu

z ustami pełnymi ludzkich słów, by wyrazić nasze nieszczęście,

nasz wewnętrzny ból z powodu upokorzenia i wstydu,

a także rozżalenie na samych siebie i na świat,

który nie uszanował w nas Ciebie.

Godność nie pozwala nam nazywać się twoimi dziećmi,

w takiej chwili wystarczy, że zaliczysz nas do grona swoich najemników.

 

Twoja Miłość jednak jest większa od wszystkich naszych wyobrażeń,

gdyśmy bowiem na tym świecie świetnie się bawili beztrosko trwoniąc twój majątek,

Ty, każdego dnia, wciąż na nowo wychodziłeś na drogę wypatrując nas

na widnokręgu świata, by czym prędzej wybiec nam naprzeciw,

wziąć w ramiona, przytulić, odziać w królewskie szaty

i przywrócić godność twego synostwa wraz z «pierścieniem na rękę

i sandałami na nogi».

 

Teraz szczęśliwi bawimy się na uczcie przygotowanej przez Ciebie

z radości naszego powrotu, «ponieważ ten syn twój

był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się».

 

Tymczasem twój drugi syn jeszcze nie dojrzał do takiej miłości,

która bez cienia zazdrości mogłaby ucieszyć jego ducha,

rozweselić twarz, zapomnieć urazę odtrącenia,

wyrazić radość z powrotu marnotrawnego syna, swego brata.

Stąd ta trzecia odsłona twego Miłosierdzia

dla tych twoich synów, którzy w dumie sprawiedliwości

zatwardzili swoje serca i teraz nie ma w nich miłości.

 

Pamiętają swoje dobre czyny pełnione pod tchnieniem twojej łaski,

a zapominają o twojej w ich życiu obecności,

że to z czego korzystają należy do Ciebie,

że Ty im to dajesz ze swojej wielkiej wspaniałomyślności,

bo każde twoje dziecko zawsze jest z Tobą

i wszystko, co twoje także do niego należy,

a trzeba się cieszyć, że brat nasz umarły znów ożył,

ten, który zaginął, odnalazł się.

 

 

Trzecia Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

NAWRÓCENIE OWOCEM ŻYCIA

 

Panie Winnicy

miej cierpliwość dla mnie,

który jestem,

jak to drzewo figowe

od trzech lat

i więcej

bez owocu.

 

Pozwól ogrodnikowi

«okopać je

i obłożyć nawozem»

w nadziei,

że «wyda owoc»,

za rok, za dwa

i więcej.

 

Niech to będzie

Owoc Nawrócenia,

bym nie zginął,

jak owi «Galilejczycy,

których krew

Piłat zmieszał

z krwią ich ofiar».

 

Nie «byli większymi grzesznikami,

niż inni mieszkańcy Galilei»

a «to ucierpieli»,

podobnie jak tych «osiemnastu,

na których

zwaliła się wieża w Siloe

i zabiła ich».

 

Ich wina

wcale nie była większa,

od innych «mieszkańców Jerozolimy»,

a jednak zginęli,

dlatego,

że nie wydali owocu

swego nawrócenia.

 

Owocem

mego życia

niech będzie

moje nawrócenie,

a wtedy wiem,

że gdy przyjdziesz,

okażesz miłosierdzie.

 

Druga Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

TRZY SZAŁASY

Razu pewnego

zwiedzając

pobliską memu zamieszkaniu okolicę

znalazłem trzy szałasy

uwite z gałęzi

na wzgórzu

nazwanym Knieją

w Ostańcach Jurajskich.

 

Od razu

przyszła mi na myśl

dzisiejsza Ewangelia

opowiadająca

o trzech namiotach,

które Piotr – Skała

w trwodze

zamierzał wystawić

dla swego Mistrza

i Jego dwóch towarzyszy,

gdy ujrzał ich «w Jego chwale».

 

Moje wzgórze

jest o wiele niższe

od tego w Galilei,

znajduje się pośród innych

wyrastających obok

z ziemi,

porośniętych

nie kosodrzewiną,

ale lasem bukowym,

który przesłania mi

promienie słońca,

a jednak

swoim ukształtowaniem

przypomina

tamto.

 

Dlaczego

Tradycja Kościoła

nazywa je

Górą Przemienienia,

to wiemy

z dzisiejszej Ewangelii,

a dlaczego Tabor?

Hebrajska nazwa: Har Tawor

i arabska: Dżabal at-Tur

oznacza: Wysoką Górę,

najwyższą w Galilei,

dla chrześcijan -

o szczególnym znaczeniu.

 

Droga na jej szczyt

wije się serpentynami

pośród skał

porośniętych lasem kosodrzewin,

upiększonych zielenią drzew laurowych,

pieprzowych a także oleandrów.

Nie jest taka sama

jak w czasach Chrystusa,

choć i dziś

trudno dostać się

na jej szczyt,

tak fizycznie,

jak też duchowo.

 

W Roku Miłosierdzia

przemierzamy duchowe szlaki

wspinając się na szczyty

naszego duchowego życia,

które – jak tu na Górze Tabor –

wymaga od nas

refleksji nad jego celem,

odkrywania codziennie po trochu

jego sensu,

wysiłku wspinaczki ku prawdzie

o nas samych

w przemianie.

 

Niestety,

nasze szaty

nie lśnią czystą bielą,

jak szaty Chrystusa,

stąd płynie to przesłanie,

aby ogarnąć troską

nie tylko nasz wygląd,

ale serce i duszę,

by w «Jego chwale» obecne

na wzór Mojżesza i Eliasza

mogły z Nim rozmawiać.

 

Nie śpijmy –

jak uczniowie

strudzeni drogą na szczyt,

«snem zmorzeni» posnęli

w promieniach słońca,

lecz powstańmy

z naszych upadków,

w myśl słów Apostoła:

« Obudź się, który śpisz,

i powstań z martwych,

a zajaśnieje ci Chrystus» /Ef 5,14/.

 

Będąc trzeźwi

duchowo

i czyści na duszy

wejdziemy «w obłok»

Bożego Majestatu

bez trwogi

o własne zbawienie

i z nadzieją

na nowe życie

z Chrystusem –

«Synem wybranym» Ojca

i Nauczycielem

Ewangelii życia.

 

Nie czas

na milczenie,

ukrycie przed światem

w strachu i obawach,

by «nic nie powiedzieć,

o tym co widzieli»

uczniowie Chrystusa,

lecz najwyższa pora

na świadectwo prawdzie

o sobie, o siostrach i braciach

w jednym Kościele,

o miłości Boga,

który znajduje upodobanie

w swoich wybranych

i o łaskach

wyjednanych nam wszystkim

w misterium Chrystusa.

 

Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu w Roku C

 

TRZY POKUSY

W Roku Wiary

w Środę Popielcową

kapłan posypał nam na głowę popiół

na znak naszego umartwienia

i w duchu solidarności

z naszym Panem – Chrystusem,

który – jak słyszymy w dzisiejszej Ewangelii –

«czterdzieści dni przebywa na pustyni»,

w pyle i popiele,

jednak «pełen Ducha Świętego».

 

Przyszedł z nad Jordanu,

gdzie przyjął Chrzest od Jana

i namaszczenie Duchem Świętym

przez swego Ojca z nieba,

teraz na pustyni

jest «kuszony przez diabła»,

który zna ludzkie słabości:

pożądliwość ciała i oczu

oraz pychę tego żywota.

 

W trzy te pokusy

chce szatan uwikłać Chrystusa

dowodząc Jego ludzką słabość

i ziemskie ograniczenie.

Gdy więc po czterdziestodniowym poście

odczuje głód – pożądliwość ciała –

i będzie pragnął pożywienia

każe Mu kusiciel

zamienić kamień w chleb,

lecz bezskutecznie nalega,

gdyż zdaniem Mistrza:

«nie samym chlebem żyje prawdziwy człowiek».

 

Tak jednak żyje

świat nam współczesny

szukając łatwych podniet

i zaspokojenia przyziemnych pragnień,

bez wiary w Boga

i nadziei na niebo,

pohańbiony w błocie ludzkich grzechów,

bezwstydny w swoich wyborach

i orzeczeniach oświeconych swoich Panów,

którzy za «chleb»

gotowi uznać nawet «kamień».

 

Daleka jest współczesnemu człowiekowi

propozycja Boga,

by nie tu na ziemi

szukał prawdziwego pokarmu

i zaspokojenia swoich podstawowych pragnień,

gdyż jego serce

ciągle będzie pragnąć

nienasycone doczesnym pokarmem

i niezaspokojone nigdy

w swoich ziemskich nadziejach.

 

Należą do nich bogactwa tego świata,

które Chrystusowi pokaże

«w jednej chwili» - jak miraż –

Pseudo-władca tego świata,

by na nie spojrzał pożądliwym okiem

i w zamian oddał mu pokłon.

Tymczasem mówi Pismo:

«Bogu swemu będziesz oddawał pokłon

i Jemu tylko służyć będziesz».

 

Jak się ma do tej Bożej nauki

tęsknota za miliardami Euro

z Europy, która mami świat

swoimi bogactwami

sama pogrążając się w kryzysie

i w niedostatku

coraz większej grupy swoich obywateli

pozostawionych w skrajnej biedzie

i bez nadziei

na lepsze jutro.

 

Niestety ulegamy tej ułudzie

poddając nasze wolności

pod panowanie nieprawości

zła tego świata

i jego niegodziwości

bez świadomości

jego deprawujących skutków

dla przyszłych pokoleń

i w niepamięci celu

ofiary naszych ojców.

 

W takim rozumieniu

ukazuje się nam

trzecia pokusa mistrza podstępu:

pycha tego żywota,

gdy każe Chrystusowi

wystawić Boga na próbę

w chwili desperackiego skoku

z narożnika świątyni,

bowiem ma zapewnienie

o asystencji aniołów,

którzy mają strzec Syna Bożego

i nosić Go na rękach,

aby nie uraził nogi o kamień.

 

Ilu desperatów

skaczących w rozpaczy

w pustkę istnienia

świat już pogrzebał,

bo uwierzyli jemu,

a nie Bogu i Jego miłości.

Iluż jeszcze stoi

na narożnikach bożnic,

które mamią

swoich wiernych wyznawców

pychą tego żywota…

 

W Roku Miłosierdzia

stańmy w prawdzie

naszych sumień

nie przed księciem tego świata,

mamiącym nas swoimi obietnicami,

ale przed naszym Panem

Jezusem Chrystusem,

który sam będąc pełen Ducha Świętego,

jedynie może nas w tym samym Duchu

zaprowadzić do Domu Ojca

i przygotować nam miejsce.

 

Zamyślenia wielkopostne w Roku C

NAWRACAJCIE SIĘ I WIERZCIE EWANGELII

 

To Księga Proroka Joela wzywa każdego z nas z osobna

i razem jako Święty i umiłowany przez Boga Kościół

każdego roku liturgicznego do szczególnego nawrócenia,

które moglibyśmy nazwać: «nawróceniem serca».

 

Wszak jest to narząd w naszym ciele,

który nie tylko pompuje krew, a wraz z nią

ożywczą materię naszego codziennego pokarmu,

ale również ośrodek życia duchowego.

 

To o nim mówi prorok, wzywając nas do nawrócenia

«całym sercem, przez post i płacz, i lament» /Jl 2,12/.

Jeśli więc na znak postu mamy pokazać nasze umartwienie,

to «rozdzierając serca, a nie szaty» /Jl 2,13/.

 

Co jednak znaczy to rozdzieranie serca

w kontekście życia duchowego każdego i każdej z nas?

Na pytanie to można odpowiedzieć negatywnie

licząc sposoby praktyk pokutnych dla celów wstrzemięźliwości.

 

Odpowiedź jednak może być także pozytywna,

gdy obejmie praktyki ascetyczne

i modlitwą zaniesie je do Boga,

wszak tylko ku Niemu mamy się nawracać!

 

W życiu bywa, że człowiek zawraca z błędnej drogi,

bo nigdy nie zaprowadzi go do właściwego celu.

Szuka wówczas tej, która będzie odpowiednia

dla jego zainteresowań i potrzeb.

 

Wśród wielu dróg człowieka na ziemi

jest ta jedyna, która prowadzi go do nieba,

a wytycza ją Jedyny Pan, Jedyny Bóg,

przez życie swe i jego końcowy trud.

 

To droga naszego zbawienia - wcale nie jest łatwa,

wręcz przeciwnie, chociaż jest z nami na niej Bóg,

który «jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu

i bogaty w łaskę, i lituje się nad [naszą] niedolą» /Jl 2,13/.

 

W nadziei więc zakładamy co roku w Środę Popielcową,

że okaże nam swoje miłosierdzie i pobłogosławi naszym plonom

/por. Jl 2,14/, które orędują za nami przed Jego tronem w niebie,

a tu na ziemi – jeśli nie są obciążone grzechem –

zasługują na chwałę życia wiecznego.

 

Stąd płynie wołanie do tych, którzy mają narzędzia pokutne:

«zadmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie» /Jl 2,15/ dla całej «świętej społeczności, starców, dzieci, a nawet niemowląt» /Jl 2,16/,

podobnie dla «oblubieńców i oblubienic»

w ich okresie miodowym.

 

To zadanie kapłanów, by w przybytkach świątyni

- «między przedsionkiem, a ołtarzem» /Jl 2,17/ -

w suplikacjach święte zanosili wołanie ku Bogu Miłosiernemu:

«Zlituj się Panie nad ludem twoim

i nie daj dziedzictwa twego na pohańbienie…» /Jl 2,17/.

 

To zadanie to także nieustanna duchowa walka o to,

aby we współczesnym, zlaicyzowanym świecie

«poganie nie zapanowali nad nami,

urągając nam pytaniem – Gdzież jest ich Bóg» /Jl 2,17/.

 

Pokażmy im Boga w naszym codziennym życiu,

przepełnionym od kołyski wiarą naszych ojców,

miłością do ziemskiej Ojczyzny i wszystkich braci

i nadzieją na życie wieczne w Królestwie Bożej Chwały.

 

Bo Pan «zapłonął zazdrosną miłością ku swojej ziemi

i zmiłował się nad swoim ludem» /Jl 2,18/,

okazując mu swoją łaskę:

w grzechach i duchowych upadkach – przebaczenie,

a w godnym chrześcijanina życiu – błogosławieństwo.

 

Z tego tytułu szczególnie warto pojednać się z Bogiem,

do czego dzisiaj, każdego roku i w obecnym Roku Wiary

zaprasza nas wszystkich i każdego z osobna

Apostoł Narodów w drugim swoim Liście do Koryntian.

 

To jednak nie tylko zwykłe ludzkie zaproszenie i prośba,

lecz braterskie i pełne pasterskiej troski – przynaglenie,

poparte imieniem Mistrza – Chrystusa –

byśmy «pojednali się z Bogiem,

który uczynił Go dla nas grzechem,

byśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą» /2Kor 5,20-21/.

 

Nie godzi się jednak

«przyjmować łaski Bożej na próżno»,

a byłoby tak, gdybyśmy na co dzień

nie współpracowali z Bogiem,

który mówi do nas słowami Pisma:

«W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie,

w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą» /2Kor 6,1-2/.

 

Ten więc czas od Środy Popielcowej

do dnia Pańskiego Zmartwychwstania

dany jest nam jako «czas upragniony»

dla uczynków miłosierdzia

wobec własnej duszy

oraz potrzeb innych braci i sióstr

przez wielkopostną jałmużnę,

modlitwę w ukryciu i post nie na pokaz /por. Mt. 6,1-6.16-18/.

 

To także «dzień zbawienia»

dla wszystkich praktykujących własną ascezę

w pokorze i uniżeniu przed samym Bogiem,

a nie przed ludźmi.

Ci otrzymają nagrodę sprawiedliwą

i odpowiednią do własnych zasług

od Ojca, «który widzi w ukryciu» /por. Mt. 6,1-6.16-18/. Amen.

Środa Popielcowa w Rok C

Środa Popielcowa -

kolejny Wielki Post -

tym razem w Roku Miłosierdzia!

 

Jest ich coraz więcej w moim życiu,

ale czy więcej nawróceń?

Jest więcej postanowień

i więcej rozczarowań.

 

Czy jest we mnie jeszcze nadzieja,

abym mógł powstać

z kolejnego upadku?

 

Czy jest wiara

we własne siły,

a może lepiej

byłoby zaufać

w łaskę Bożą

wszak

«wszystko mogę w Tym,

Który mnie umacnia!» /Flp 4,13/.

 

Czy jest miłość do siebie,

a do braci i sióstr

w tym samym Kościele,

gdy grzeszę przeciw Bogu

i względem nich,

gdy chodzę samolubnie

własnymi drogami,

nie mając na względzie

troski o nich

w doświadczeniu grzechu

i w łasce Bożego Miłosierdzia?

 

Kolejny więc raz

biorę na głowę popiół

z nadzieją,

że nie będzie tak,

jak już bywało,

ale na nowo,

że powstanę z kolejnego upadku

i odrodzę się znów

w łasce przebaczenia.

 

 

Święto Ofiarowania Pańskiego

ŚWIATŁO NA OŚWIECENIE POGAN

 

W bieżącym tygodniu

będziemy przeżywać

Święto Ofiarowania Pańskiego

znane nam pod nazwą Matki Bożej Gromnicznej.

Otwieramy więc znany od lat dziecięcych

tekst Ewangelii wg Św. Łukasza

opisujący ofiarowanie Syna Bożego

w Świątyni Jerozolimskiej wówczas,

«gdy upłynęły według Prawa Mojżeszowego

dni oczyszczenia Maryi» /Łk 2,22/.

 

Tradycja chrześcijańska podaje,

że wydarzenie to miało miejsce

w czterdziestym dniu po Bożym Narodzeniu,

wlicza jednak sam dzień

przyjścia na świat Syna Bożego,

zatem każdego roku

drugiego dnia lutego

przeżywamy niezmiennie od stuleci

Święto Ofiarowania Pańskiego.

 

Zapowiedź starotestamentalną

tego wydarzenia znalazł Kościół

w tekście proroctwa Księgi Malachiasza,

ostatniego z proroków mniejszych,

sławiącego dzień przyjścia Pana

- wyczekiwanego od wieków

przez wszystkie pokolenia Izraela -

do swojej Świątyni w Jerozolimie

jako upragnionego «Anioła Przymierza» /Ml 3,1/.

 

Potwierdza Jego przyjście sam «Pan Zastępów» /Ml 3,1/,

Jahwe - Bóg Wszechmogący w obrazie Paruzji

oznaczającej przyjście Pana na Dzień Sądu Bożego.

Ewangelia, głosząca przyjście na świat

«oczekiwanego i upragnionego Anioła Bożego» /Ml 3,1/,

będzie radosną nowiną tylko dla tych,

którzy wytrwają w «dzień Jego nadejścia»

w prawdzie swego istnienia i powołania

«i ostoją się» w Jego Miłości /por. Ml 3,2/.

 

«Albowiem On jest jak ogień złotnika

i jak ług farbiarzy» /Ml 3,2/ usuwający

ze szlachetnych kruszców

istniejące tlenki i zanieczyszczenia

metodą złotnika wytapiającego je w ogniu,

lub metodą farbiarzy

wykorzystujących reakcje chemiczne

do tworzenia nowych substancji,

barwników - niezbędnych do farbowania tkanin.

 

I nam samym w pracy duchowej

potrzebna jest metoda złotnika

wypalającego wady i złe skłonności

w ogniu cierpliwości i wytrwałości

służącej do kształtowania cnót,

ale również metoda farbiarzy

przemieniająca jeszcze nie odkryte

talenty i zdolności w zasadę chemiczną,

która jest miłością przekształcającą nasz grzech

i wszelkie zło wewnętrzne w stan błogosławieństwa.

 

Stanem tym jest błogosławieństwo «synów Lewiego» /Ml 3,3/,

pokolenia kapłańskiego, które - dzięki oczyszczeniu

w ogniu Bożego Miłosierdzia - może jako jedyne

ze wszystkich pokoleń Izraela /por. Lb 18,20n; Pwt 18,1-2/

«składać Panu ofiary sprawiedliwe» /Ml 3,3/.

Tak samo współcześni kapłani

oczyszczeni ogniem Miłosierdzia Bożego

i zanurzeni wewnętrznie w Bożej Miłości

stają się błogosławieństwem dla świata i braci.

 

Takim błogosławieństwem dla całego wszechświata

w jego wymiarach materialnych i czasowych

jest «Jezus - pierworodne dziecię – poświęcone Panu»

w Świątyni Jerozolimskiej przez Świętych rodziców,

«Arcykapłan naszego wyznania» /Hbr 3,1/,

którego «Symeon, człowiek prawy i pobożny

wyczekiwał jako nadziei Izraela» /Łk 2,25/,

gdyż «Duch Święty, który na nim spoczywał,

objawił mu, że nie ujrzy śmierci,

aż zobaczy Mesjasza Pańskiego» /Łk 2,25-26/.

 

«Pod natchnieniem więc tegoż samego Ducha,

przyszedł do świątyni» /Łk 2,27/,

stając się naocznym świadkiem

przeżywanego przez nas dzisiaj wydarzenia,

«gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus,

aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa» /Łk 2,27/.

Na ten moment «wziął Dziecię w objęcia,

błogosławił Boga i mówił» /Łk 2,28/.

 

«Teraz o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju,

według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały

Twoje zbawienie, któreś przygotował

wobec wszystkich narodów:

Światło na oświecenie pogan

i chwałę ludu Twego, Izraela» /Łk 2,29-32/.

 

Wypowiedziane przez Symeona słowa

powtarzamy codziennie o godzinie

liturgicznej modlitwy wieczoru,

gdy idziemy na spoczynek

po całym dniu często wytężonej pracy

w utrudzeniu spiekotą dnia

i jego codziennymi sprawami

pamiętając, że dzień ten może być dla nas

jak dla Symeona - ostatnim.

 

Niech w ten dzień i na naszych ustach

nie zabraknie słów błogosławieństwa

wypowiadanych w uwielbieniu

pod adresem Pana naszego życia,

który – jak czytamy dziś w Liście do Hebrajczyków –

«bez żadnej różnicy stał się uczestnikiem

[naszego ciała i krwi], aby przez [swoją] śmierć

pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią

i aby uwolnić nas z niewoli bojaźni śmierci» /Hbr 2,14-15/.

 

Niech ta myśl o naszym podobieństwie

do Syna Bożego – Światła świata

i naszego istnienia – pomoże nam

zrozumieć prawdy zasadnicze

dotyczące naszego życia

tu na ziemi – w łasce Boga

i w wieczności – w Jego chwale,

by «Ten, który przeznaczony został

na upadek i powstanie wielu w Izraelu,

[również dla nas] był znakiem sprzeciwu» /Łk 2,34/

w chwilach naszego świadectwa.

 

Niech pamięć na Maryję – Matkę Bolesną,

której «duszę miecz przenika

[dla objawienia] zamysłów serc wielu» /Łk 2,35/.

pomnoży naszą wiarę

przez liczbę danych nam lat życia,

by spełnić wszystkie nasze nadzieje,

o których mówi nam dziś

«prorokini Anna, córka Fanuela,

z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach» /Łk 2,36/.

 

Niech też liczbę lat naszego życia

wypełni błogosławieństwo Syna Bożego,

«napełniając je mądrością i łaską Bożą» /por. Łk 2,40/,

byśmy w dniu ostatnim naszego życia

dołączyli do grona tych,

«którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy» /Łk 2,38/

i chwały Bożego zbawienia. Amen.

 

II Niedziela Zwykła w Roku C

GODY W KANIE GALILEJSKIEJ

 

W pielgrzymce naszej wiary

gromadzimy dziś w naszych świątyniach

by wraz z Maryją i Jej Synem Jezusem

- Bogiem, który zbawia -

świętować wielkie gody weselne

pośród tych małżeństw i rodzin,

które przeżywają dziś

i w kolejne dni tego Roku Wiary

swoje małe i większe jubileusze.

 

Z tego względu

dziękujemy dziś najpierw Bogu

za Was, że tu jesteście

dziś tak samo jak przed laty,

we Wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej,

za dar Waszych wspaniałych dzieci,

których sukcesami cieszycie się

całe swoje wspólne życie.

 

Dziękujemy Bogu za Jego obecność wśród Was

od początku Waszej małżeńskiej drogi,

gdyście Go zaprosili – jak ci młodzi z Kany –

do swego domu, w codzienne sprawy życia,

na dobre i na złe, do końca,

ufając Jemu – Chrystusowi – Mesjaszowi.

 

Nie zawiedli się ewangeliczni nowożeńcy,

tak samo jak i Wy – otoczeni łaską stanu,

szczególnym błogosławieństwem Bożym,

które przymnażało Wam wina miłości

we wzajemnych relacjach i pośród bliskich,

a szczególnie, gdy przyszły na świat dzieci.

 

Dziękujemy także Matce Bożej,

której obecność w Kanie Galilejskiej

okazała się nad wyraz konieczna,

tylko bowiem Matka mogła dojrzeć

niedostatek wina, które cieszyło nie tylko

ludzkie ciało, ale również serce.

 

Dziękujemy zatem Bogu za przyczyną Bożej Matki

za Waszą rodzinę,

wszystkich Wam bliskich i drogich sercu,

którzy przez ten czas wspierali Was

swoją życzliwością i miłością,

dobrym słowem i pomocą

materialną i duchową.

 

Dzięki nim w Waszym życiu mniej było chwil,

w których czuliście się opuszczeni, samotni,

zawiedzeni, zrozpaczeni w sytuacji bez wyjścia,

czuliście ich ciepłą dłoń na Waszych plecach

zawsze wtedy, gdy było pod górkę,

najtrudniej, gdyście zdobywali szczyty.

 

Tacy byli też dla Was Przyjaciele,

których jest dzisiaj tak wiele,

każdy otrzymał też od Was

nie jedną garść ciepła Waszej miłości,

korzec uśmiechów podczas spotkań

i wspólnie spędzanych chwil.

 

Są dziś z Wami znajomi i sąsiedzi,

których codzienna cicha obecność

nigdy nie przeszkadza,

wręcz przeciwnie

jest pomocna właśnie wtedy,

gdy jest potrzebna,

dziękujemy więc za nią wspólnie.

 

Na koniec wypada złożyć Wam serdeczne życzenia,

byście dalej razem sobie żyli

w tej wielkiej Bożej miłości,

dla której nie masz na świecie większej ceny,

jak to Boże upodobanie,

o którym mówi nam dzisiaj Prorok Izajasz.

 

Niech więc Was sobie sam Bóg poślubi

na kolejne długie lata wspólnego życia

w Jego łasce i błogosławieństwie,

w życzliwości od wszystkich ludzi,

którzy do Was przyjdą za radą

i za pomocą jaką.

 

Niech Jego Matka ma o Was dobre patrzenie,

byście w biedzie nie doświadczyli niedostatków,

ale zawsze w porę znaleźli radę i pomoc,

a za łaską Bożą powodzenie

i wszelki dostatek tak w materialnej potrzebie,

jako i w duchowej.

 

Niech też Wam nigdy nie zabraknie darów Ducha Świętego,

o których dzisiaj każe Apostoł Narodów

w swoim pierwszym liście do Koryntian,

tak na «różne rodzaje posługiwania»,

jak też na «różne działania»,

aby we wszystkim ujawniło się «wspólne dobro» /por. 1Kor 12,4-7/.

 

Niech wreszcie nigdy nie zabraknie Wam łaski zdrowia,

o której wartości ten tylko się dowie, kto ją traci,

cieszcie się nią przez całe swoje długie życie,

by na jego końcu móc z radością podziękować Bogu

za dar dobrego zdrowia i za dar życia

we wspólnocie bliskich sobie osób. Amen.

Święto Chrztu Pańskiego Rok C

CHRZEST SYNA BOŻEGO

 

Święto Chrztu Pańskiego

w całym roku liturgicznym

stanowi koniec okresu

związanego z Bożym Narodzeniem,

ale to nie koniec Epifanii Chrystusa,

który będąc dzieckiem

wzrasta w Nazarecie «w mądrości,

w latach i w łasce u Boga i ludzi» /por. Łk 2,52/,

co się tłumaczy tym,

że czyni postępy

zdobywając doświadczenia życiowe

i zyskując coraz większe upodobanie u Boga,

swego Niebieskiego Ojca.

 

Nie oznacza to jednak wcale,

jakoby pierwotne upodobanie Boże do Jezusa

było tak ilościowo,

jak również jakościowo mniejsze od tego,

opisanego na kartach dzisiejszej Ewangelii.

Stanowi ono Konstans Miłości Bożej,

zdolnej do najwyższych,

wręcz heroicznych poświęceń,

wyrażających się w posłaniu nam

– ludziom «Syna swego Jednorodzonego…,

aby każdy, kto w Niego wierzy,

nie zginął, ale miał życie wieczne» /J 3,16/

- jak się wypowie Jezus – w Ewangelii Św. Jana

– tłumacząc Nikodemowi łaskę chrztu świętego.

 

Łukaszowa wersja Ewangelii,

którą Kościół czyta w Święto Chrztu Pańskiego w Roku C,

koncentruje naszą uwagę na osobie Jezusa,

który przyjmuje janowy chrzest nawrócenia

podobnie, jak czyni w tym samym czasie

«cały lud» izraelski, poszukujący odpowiedzi

na pytanie o sens życia we własnym stanie

i w pełnionych codziennie czynnościach,

będących pochodną życiowego ich powołania

lub – jak to często w życiu bywa –

jedynie podjętych na skutek takich,

czy innych relacji społecznych

i życiowych postaw /por. Łk 2,10-14/.

 

Gdy więc ten sam «lud

oczekiwał z napięciem»

na epifanię Jana Chrzciciela

jako «Mesjasza» - Pomazańca Bożego

- «snując takie o nim domysły» /Łk 2,15/,

«on tak przemówił do wszystkich»,

tłumacząc swoje ludzkie uniżenie

przed Tym, który przychodzi

będąc «mocniejszym od niego» samego,

że «nie jest godzien rozwiązać rzemyka

u [Jego] sandałów» /Łk 2,16/,

ponieważ on sam «chrzci» ludzi tylko «wodą»

na znak oczyszczenia z grzechów /por. Łk 2,16/.

 

Tymczasem Chrzest Syna Bożego

objawi pełną ognia moc Ducha Świętego /por. Łk 2,16/

zdolną oczyścić omłot «wiejadłem»,

które dzierży w dłoni

- dla oddzielenia pszenicy od plew –

gromadząc ją we własnych spichlerzach,

a plewy paląc «w ogniu nieugaszonym» /por. Łk 2,17/,

co ujawnia Jego zbawcze prerogatywy

równe samemu Bogu,

który w niebie gromadzi zbawionych,

a w stanie nieugaszonego pragnienia

pozostawia potępionych, którzy w swoim życiu

lekceważąc i odrzucając Jego bezinteresowną miłość

nie znaleźli u Niego upodobania.

 

Inaczej jest z Jezusem

- przyjmującym ten sam chrzest dla jego uświęcenia,

który «gdy się modlił»

otrzymał bierzmowanie Duchem Świętym

«w postaci cielesnej niby gołębica»,

który «zstąpił nad Niego»

- jak się wyraża relacjonujący to cudowne wydarzenie Św. Łukasz,

potwierdzając tym samym jego prawdziwość

wraz z innymi Synoptykami,

którzy w ten sposób dają wyraz

szczególnego upodobania Bożego w Jego Synu.

 

Przedmiotem, a zarazem podmiotem

tego upodobania jest osoba Jezusa,

«Boga, który zbawia» poprzez sakramenty

– te szczególne znaki Jego łaski

udzielanej obficie wierzącemu Kościołowi,

który pielgrzymuje po drogach zbawienia

ufny w wypełnienie się obietnicy Boga

danej wszystkim tym, którzy wierzą w Niego,

«albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to,

aby świat potępił, ale po to,

aby świat został przez Niego zbawiony» /J 3,17/,

dlatego wyposaża «Wybranego swego»

- jak pisze Izajasz – w zbawcze prerogatywy /por. Iz 42,1-7/.

Uroczystość Objawienia Pańskiego Rok C

POKŁON MĘDRCÓW ZE WSCHODU

 

Uroczystość Objawienia Pańskiego

każdego roku liturgicznego

posługuje się tym samym tekstem

Ewangelii według Św. Mateusza,

w której - jedynie - znajduje się opis

pokłonu Mędrców z dalekiego Wschodu.

Tradycja zachodnia mówi, że było ich trzech,

może dlatego, że tylko trzy dary złożyli

Nowonarodzonemu Dziecięciu Bożemu:

«złoto, kadzidło i mirrę» /Mt 2,11/,

Tradycja wschodnia wylicza ich dwunastu

nawiązując do liczby pokoleń Izraela.

 

Ich imiona: Kacper, Melchior i Baltazar

mają swoje wyjaśnienie w sentencji:

«Christus mansionem benedicat» -

co się tłumaczy na język polski:

«Chryste, błogosław to domostwo» –

słów tych używał kapłan

podczas wizyty kolędowej

pisząc na drzwiach jej pierwsze litery,

z dodaniem cyfry obecnego roku kalendarzowego,

co miało przymnożyć goszczącym go gospodarzom

wszelkich łask Bożych.

 

Nasi Trzej Magowie, to ludzie wykształceni,

zapewne astrolodzy poszukujący w układzie gwiazd oraz planet

wyroków nieba, które dla ludzi na ziemi

mają szczególne znaczenie prorocze,

wieszczące im długie życie, zdrowie i szczęście,

a nawet błogosławieństwo,

czasem jednak przestrzegające

przed nadchodzącym gniewem niebios

niosącym wróżbę niepowodzenia tym,

którzy słuchać nie chcą nieba.

 

Tym razem wypatrując jak co dzień

podobnego układu astrologicznego

ujrzeli na niebie świecącą

z niezwykłą jasnością gwiazdę,

która – ich zdaniem – zabłysła na niebie

nie tak sobie zwyczajnie

jak może miliardy innych gwiazd i planet,

ale nadzwyczajne obwieszczając zdarzenie –

przyjście na świat Syna Człowieczego,

który będąc Bogiem stał się człowiekiem,

a nawet Królem.

 

Nieświadomi jeszcze wtedy tego zdarzenia

będą szukać - idąc śladem gwiazdy –

«nowo narodzonego Króla żydowskiego» /Mt 2,2/,

na dworze króla Heroda w Jerozolimie,

panicznie bojącego się utracić władzę.

Ten – na prośbę równych swemu stanowi Trzech Króli –

zbierze w swoim pałacu radę złożoną

z «arcykapłanów i uczonych ludu» /Mt 2,4/,

aby ich zapytać o miejsce narodzin

oczekiwanego przez Izrael Mesjasza.

 

Ci zaś wskażą na Betlejem judzkie,

położone osiem kilometrów na południe od stolicy,

ponieważ tam przyszedł na świat król Dawid,

któremu sam Bóg obiecał wieczne panowanie,

realizujące się w obietnicach mesjańskich

u proroka Micheasza wieszczącego nowinę:

«A ty, Betlejem Efrata,

najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich!

Z ciebie wyjdzie dla mnie Ten,

który będzie władał w Izraelu,

A pochodzenie Jego od początku,

od dni wieczności» /Mi 5,1/.

 

Prorocza wizja Micheasza zakłada nie tylko

królewskie prerogatywy przyszłego króla,

lecz głosi również odwieczne Jego pochodzenie,

jakby nie podlegał przemijaniu czasu,

co daje nam podstawy do mówienia o Jego boskości,

gdyż – jak to wyznajemy w Credo –

«Wierzę… w jednego Pana Jezusa Chrystusa,

Syna Bożego Jednorodzonego,

który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami.

Bóg z Boga, Światłość ze Światłości,

Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego.

Zrodzony a nie stworzony, współistotny Ojcu».

 

Nic więc dziwnego w tym,

że Mędrcy przybyli aż z dalekiego Wschodu,

by «oddać Temu Jednorodzonemu Synowi Boga pokłon» /por. Mt 2,2/,

przemierzając – być może przez dwa lata –

pustynne i górzyste obszary

trzech kontynentów: Azji, Afryki i Europy –

o czym więcej nam powie Czcigodny Beda w dziele:

«In Matthaei evangelium expositio»,

nazywając Magów potomkami trzech synów Adama:

Sema, Chama i Jafeta.

 

Nie tracąc czasu na zbędne dociekania

Magowie udają się do Betlejem,

za wskazaniem króla Heroda,

który sam chce poznać miejsce narodzin

oznaczonego Gwiazdą Betlejemską Króla żydowskiego.

Czyni tak jednak nie ze względu

na swoją pobożność i religijność,

by samemu mógł pokłonić się Zbawcy,

ale z zazdrości o urząd królewski,

którego mógłby być pozbawiony

przez nowego Władcę Izraela.

 

Swoje prawdziwe intencje ujawni wtedy,

gdy «pośle oprawców do Betlejem i tamtejszej okolicy

celem pozbawienia życia wszystkich chłopców

w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu,

o którym dowiedział się od Mędrców» /Mt 2,16/.

Tym bestialskim uczynkiem

doprowadzenia do śmierci niewinnych dzieci

wystawi sobie pomnik «mordercy niewiniątek»

uosabiający wszystkich tych, którzy w swoim życiu

dopuszczają się praktyk pro-aborcyjnych.

 

Tymczasem Mędrcy - za wskazaniem gwiazdy,

«którą widzieli na Wschodzie» /Mt 2,9/ -

odnajdą «miejsce, gdzie było Dziecię…,

wejdą do domu, a upadłszy na twarz

oddadzą Mu pokłon» /Mt 2,9.11/

i złożą «swoje skarby: złoto, kadzidło i mirrę»,

tym proroczym gestem zapowiadając:

poprzez «złoto» królewskie wyniesienie Dziecięcia,

poprzez «kadzidło» - Jego kapłańskie funkcje i zbawcze prerogatywy,

a «mirrą» wieszcząc Jego śmierć

i zachowanie Jego Ciała «od skażenia» /por. Ps 16(15),10; Dz 2,27/.

 

Po kontemplacji trwającej chwil wiele,

podczas której wylali całą swoją radość

z odnalezienia w małym Dziecięciu Pana i Króla swego

i gdy już opowiedzieli wszystko,

co im się przydarzyło w drodze,

gdy szukali potwierdzenia swoich badań

w rzeczywistości życia tego,

«we śnie otrzymali nakaz,

żeby nie wracali do Heroda,

dlatego inną drogą udadzą się

z powrotem do swego kraju» /Mt 2,12/.

 

Tym samym dają nam wciąż przykład,

jak mamy szukać i odnajdywać Boga,

nie tylko pośród gwiazd, które On sam stworzył

i podtrzymuje w istnieniu, ani jedynie w księgach,

które są opisem tego, co On zdziałał,

nawet nie wyłącznie pośród żywych ludzi,

którzy – jak Mędrcy ze Wschodu –

dzielą się z nami radością ze spotkania z Panem

i świadczą o Nim,

lecz także we własnych przeżyciach

i zadziwieniach nad Jego kołyską.

Święto Świętej Rodziny Rok C

ODNALEZIENIE W ŚWIĄTYNI

 

Kościół w pierwszą niedzielę Oktawy Bożego Narodzenia

świętuje Święto Świętej Rodziny,

dając nam okazję do rozważań fundamentalnych

na temat życia ludzkiego,

oraz do refleksji o szacunku i miłości dla starszych rodziców,

zgodnie z przykazaniem Bożym, które - jako jedno tylko -

ma obietnicę szczęścia i błogosławieństwa Bożego,

gdy spotka się ze zrozumieniem dzieci.

 

Ewangelia Łukasza z tego święta w Roku C

mówi o wielkiej pobożności Świętych Rodziców Jezusa,

którzy - zgodnie z tradycją swoich ojców -

«chodzą co roku do Jerozolimy na Święto Paschy» /Łk 2,41/,

tak też uczą swego jedynego Syna,

który – jak się później okazało –

najpierw był Synem Bożym i dla spraw Jego posłanym do ludzi.

 

«Gdy więc Jezus miał lat dwanaście,

udali się tam zwyczajem świątecznym» /Łk 2,42/.

Szli dobrze sobie znaną drogą przez pustynię, góry Galilei i Judei

razem z innymi pielgrzymami,

wśród których poznali swoich krewnych i znajomych.

Był z nimi Jezus, już w wieku młodzieńczym,

bawiący się z innymi dziećmi,

które – jak On - kończyły w tym czasie wiek dziecięcy

i szły do świątyni, by tam po raz pierwszy

w sposób świadomy złożyć własną ofiarę.

 

W Roku Wiary my sami udajemy się fizycznie i duchowo

z pielgrzymką do Miasta Świętego,

aby tam nie tylko zapłakać przy «Murze płaczu»

nad niedolą narodów,

które czynią wojnę i nie dbają o swoich obywateli

wtrącając ich w większą biedę,

ale także nad sobą i nad aktualną kondycją naszej duszy

czarnej od grzechów świata tego,

w którym brat nienawidzi brata

i siostra zazdrości swej siostrze jej powodzenia,

bogaty pomnaża swoje bogactwa na krzywdzie biednych ludzi.

 

«Mur płaczu» – niemy świadek historii życia wielu skromnych ludzi,

gdy przez Palestynę ciągnęły wojska wielu mściwych ludów

depcząc największą świętość Narodu Wybranego – Jego Świątynię

i gdy w obronie grobu Pańskiego

stanęli z całej Europy szlachetni rycerze,

którzy w wyprawach krzyżowych bronili miejsc świętych, chrześcijańskich świątyń,

tak trzeba i w naszych czasach

bronić wiary, godności życia w chrześcijańskim świecie.

 

Trzeba nam z odwagą stanąć w gronie mędrców z tego świata,

którzy na współczesnych «areopagach»

toczą swoje filozoficzne, niedorzeczne dysputy,

negujące istnienie Boga i burzące ustanowione przez Niego

od początku istnienia świata w prawie natury i w Objawieniu porządki wszechrzeczy,

tak jak to jeszcze Dziecię w Jerozolimskiej Świątyni

toczyło rozmowy nader naukowe

z nauczycielami Tory i wiary w Jedynego Boga.

 

Wpierw jednak, gdy sami zagubieni we Wszechświecie

odkryjemy wreszcie, żeśmy na drogach naszego pielgrzymowania zagubili Boga i nie mogąc Go znaleźć

wśród pielgrzymów wspólnej drogi

udamy się z powrotem zwiedzać kolejne ziemskie świątynie,

to baczmy, abyśmy nie przeoczyli w nich Tego,

który od Boga przychodzi i jest Bogiem,

obecnym dla każdego człowieka w sprawach,

które należą do Jego Ojca /por. Łk 2,49/.

 

 

Tak trzeba nam szukać Boga aż do skutku, jak Jego Święci Rodzice,

by wspólnie z Nimi móc przeżyć radość spotkania i odnalezienia,

nawet gdy wyrażamy swój żal

– spowodowany naszym zaniedbaniem – wobec Boga,

który się przed nami ukrył i zagubił,

i teraz słyszy nasze rozgoryczenie: «Czemuś nam to uczynił?

… z bólem serca szukaliśmy Ciebie» /por. Łk 2,48/

 

On nam odpowie – nie koniecznie słowami –

że Jego misją, podobnie jak i naszą - jest być w tym,

co należy do dzieł Jego Ojca /por. Łk 2,49/,

a więc: głoszenie słowa, świadectwo życia,

heroizm w obronie wartości, poświęcenie, ofiara,

dar z własnego życia dla kogoś drugiego i dla Boga.

«Wszyscy zaś, którzy Go słuchali,

byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami»

/por. Łk 2,47/. My także trwamy w zadziwieniu i w kontemplacji.

 

Gdy więc to wszystko zobaczyli Jego Święci Rodzice

i usłyszeli, co o Nim mówią Profesorowie

i zgromadzeni tam wszyscy mędrcy,

zdumieli się bardzo, a nie rozumiejąc «tego, co im powiedział» /Łk 2,50/, udali się z Nim w drogę do Nazaretu,

gdzie pozostał im poddany «czyniąc postępy w mądrości,

w latach i w łasce u Boga i ludzi» /por. Łk 2,52/,

- co «Matka Jego chowała wiernie w swoim sercu» /por. Łk 2,51/.

 

Czyniła tak aż do czasu, kiedy wezwał Go świętym powołaniem

Jego Ojciec, a nasz Bóg dając podstawy do tego,

aby mówić o Jego pełnym trudu i poświecenia dla braci i sióstr życiu

oraz heroicznej śmierci w ofierze dla naszego zbawienia,

czym dał przykład tego, jak my sami w swoim życiu i posłudze -

także w Roku Wiary - zwyciężać mamy

wszystkie przeciwności oraz burze. Amen.

 

IV Niedziela Adwentu w Roku C

 

MATKA MOJEGO PANA

 

Ewangelia dzisiejsza - podobnie jak w Czwartą Niedzielę Adwentu w Roku C - kieruje naszą adwentową refleksję ku Tej,

która «z pośpiechem» wybrała się w góry

«do pewnego miasta w pokoleniu Judy» /Łk 1,39/

- znanego z tradycji jako Ain Karim,

gdy usłyszała od Archanioła Gabriela przy Zwiastowaniu radosnej nowiny,

że «znalazła łaskę u Boga» /por. Łk 1,30/ i za Jego przyczyną

«pocznie i porodzi Syna, któremu nada imię Jezus» /Łk 1,31/

- po hebrajsku «Jehoszua – Jahwe zbawia».

 

Potwierdzeniem skierowanej ku Niej przez Posłańca Bożego obietnicy

jest radosna nowina o Jej krewnej Elżbiecie,

która będąc w podeszłym wieku spodziewa się dziecka

«i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną» /Łk 1,36/,

czym potwierdziło się również przekonanie wielu osób głęboko wierzących w to, «że dla Boga nie ma nic niemożliwego» /Łk 1,37/.

 

W takim także kontekście Maryja, dzieweczka z Nazaretu,

potwierdza swoją wiarę w Boże wyroki wypowiadając swoje radosne «fiat» - «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego» /Łk 1,37/. Nie czekając więc wiadomości o realizacji tych obietnic

sama bieży na pomoc swojej dalekiej krewnej w błogosławionym stanie,

o czym więcej opowie nam ewangeliczna anegdota o «dwóch brzozach».

 

«U stóp gór w mieście Ain Karim dwie brzozy wysmukłe stały

- obie jak łanie w bałwanach kosodrzewin kąpane.

Jedna młodością – wyniosła, a druga - wiekiem zgarbiona.

Dwie brzozy w skały - mchem zarośnięte – korzenie swoje wczepiły

i domek – w skałach schowany – cieniem swoim smagały.

 

A z okien domku – wieczorem, kiedy nań cień długi padał,

owe brzozy wzrok Elżbiety w zamyśleniu badał.

Zachwycony bez reszty i w zachwycie młody,

jakby czas, który minął, odszedł go – zostawił.

- 2 -

Lecz gdy dzisiaj cień zajrzał do okna Elżbiety,

po raz pierwszy – zdziwiony – ujrzał dwie kobiety:

starą Elżbietę – w błogosławionej godzinie i młodą Maryję,

która «jak lilia pośród cierni» blask swój ponad cierń wynosi.

 

Dwie kobiety – obie zachwycone i sobą zdumione –

stały w zamyśleniu, a trwało chwil wiele…

Potem Elżbieta - mimo swej starości - do stóp młodej Maryi upadła

i wśród łez wielu - «Błogosławionaś» - rzekła –

«Błogosławionaś Ty między niewiastami

i błogosławiony jest owoc Twojego łona,

a skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?» /Łk 1,42/.

Lecz słowa szeptane – jak ptaki spłoszone

echem w przestrzeń uleciały daleką,

odbiły się od gór i w czasie – zostały.

 

Dwie brzozy – co głos ten z daleka słyszały –

grając na gałązkach sobie powtarzały:

«Błogosławionaś Ty między niewiastami

i błogosławiony jest owoc Twojego łona» /Łk 1,42/.

…………………………………………………………………………………………………………………

«Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach,

poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie» /Łk 1,44/.

A w ciszy, która między wersetami biegła

Maryja w «Magnifikat» Słowo z sercem sprzęgła:

«Wielbi dusza moja Pana

i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy» /Łk 1,46-47/.

My sami – w Roku Wiary – natchnieni tymi słowami

powtarzamy za Św. Elżbietą:

«Błogosławiona, która uwierzyła,

że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana» /Łk 1,45/.

EWANGELIA WIERSZEM OPOWIEDZIANA

Trzecia Niedziela Adwentu w Roku C

 

CHRZEST NAWRÓCENIA DLA ODPUSZCZENIA GRZECHÓW…?

 

Trzecia Niedziela Adwentu w Roku C

daje nam podstawę do mówienia o katechumenacie tych,

którzy przyjmują tzw. «chrzest janowy» , czyli:

- «chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów» /Łk 3,3/.

W tradycji żydowskiej – w przypadku rytualnych obmyć

- obmycie wodą sprawia oczyszczenie tak z fizycznych,

jak też z duchowych zabrudzeń.

Św. Janowi Chrzcicielowi –

kojarzonemu z gminą Esseńczyków z Qumrańskiej pustyni –

znane są praktyki chrzcielne dla celów rytualnego obmycia.

 

Poprzedza je jednak pre-katechumenatem

celem przygotowania swoich słuchaczy

do osobistego aktu skruchy

w kontekście zajmowanej pozycji społecznej,

stanu życia, pochodzenia, wykonywanego zawodu.

Przybywają więc do niego liczne tłumy tych,

którzy pragną odkupienia swoich ludzkich przewinień,

wykroczeń przeciw miłości Boga i bliźniego.

 

Dla nich samych chrzest janowy staje się sposobem ucieczki

«przed nadchodzącym gniewem» /Łk 3,7/ Tego,

który dzierży siekierę dla dokonania sądnego dnia zemsty

poprzez wycięcie wszystkich drzew,

które nie przynoszą «dobrego owocu» /Łk 3,9/,

aby je spalić, tak że nawet pamięć na Ojca Abrahama

nie da im usprawiedliwienia,

bo «z kamieni rzecznych może Bóg wzbudzić

potomstwo Abrahamowi» /Łk 3,8/.

 

Pytają więc swego Mistrza i Nauczyciela, «co mają czynić?»

W odpowiedzi słyszą wołanie

- Tego, który z pustyni przychodzi -

aby stawali się dobroczynni wobec tych,

którzy bogactw nie mają, a żyją bez szaty i pożywienia,

aby im drugą szatę oddali i podzielili się strawą,

której mają w dostatku.

 

Sprawiedliwymi mają być celnicy

mierzący taką miarą, jaką «im wyznaczono» /Łk 3,13/

i żołnierze - łagodni strażnicy miłości bliźniego

- «poprzestający na własnym żołdzie» /Łk 3,14/.

 

Gdy więc cały lud

– zdumiony pouczeniem Mistrza z nad Jordanu –

«snuł domysły w swych sercach»,

co do jego roli w zbawczych planach Bożego zbawienia,

czy aby «nie jest Mesjaszem» - usłyszał jego wyjaśnienie,

że sam «chrzci tylko wodą»

zdolną zmyć jedynie brudy tego świata,

a za nim idzie Ktoś większy i godniejszy misji zbawczej oczyszczenia Duchem Świętym i ogniem

wszystkich ludów na ziemi i na całym Wszechświecie.

 

«Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu»:

w dniu Sądu Powszechnego

«pszenicę zbierze do spichlerza,

a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

Jemu to nawet Prorok tak Wielki -

jak sam Chrzciciel z doliny Jordanu

- «nie jest godzien rozwiązać rzemyka u sandałów,

bo Ten jest mocniejszy od niego samego» /Łk 3,16/.

Z tego względu sam poprosi Go dla siebie samego

o chrzest Duchem Świętym i ogniem.

 

Płynie z tego morał taki,

aby szczególnie w Roku Miłosierdzia

u Św. Jana Chrzciciela uczyć się pokory

w zdobywaniu wiedzy i praktyki życia

godnego chrześcijanina,

który przyjął Chrzest w imię Chrystusa

i bierzmowanie Duchem Świętym,

a w swoim życiu pragnie słuchać głosu

Objawienia Bożego i Tradycji Kościoła

wierząc w miłość i miłosierdzie Tego,

który przychodzi dla naszego zbawienia

oraz dla «odnowienia wszystkich rzeczy»,

które do Niego należą» /por. Dz 3,21/. Amen. 

 

II NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

EWANGELIA WIERSZEM OPOWIEDZIANA

GŁOS WOŁAJĄCEGO NA PUSTYNI

 

W drugą Niedzielę Adwentu w Roku C

wychodzimy w Roku Miłosierdzia na pustynię naszego istnienia,

aby na niej – w proroku między-testamentalnym

i «największym z narodzonych z niewiasty»,

Janie Chrzcicielu spotkać Boga

i usłyszeć skierowane do nas Jego wołanie.

 

Pustynia w Bożym Objawieniu to miejsce szczególne.

To nie tylko niezmierny obszar wypełniony piaskiem,

gdzieniegdzie skałami, bez drzew i na pozór bez życia,

to także miejsca płodne, zwane oazą,

gdzie biją źródła wody, rośnie las palm i drzew owocowych.

Tam tętni życie, gromadzi się rodzina, zwierzęta i ptaki.

 

Ale pustynia w Objawieniu Bożym to także miejsce

pierwszego spotkania Boga z człowiekiem w Ur chaldejskim,

gdzie dało się usłyszeć pierwsze słowa Boga

wzywającego do opuszczenia domu ojca,

by pójść w nieznane ku Ziemi Obiecanej

z nadzieją spełnienia się Obietnicy samego Boga.

 

Pustynia to również skaliste Góry Synaju, czerwone od słońca

objawiającego wielkość «Tego, który jest» pośród swoich stworzeń,

gdzie Naród Wybrany w podróży do tej samej Ziemi Obiecanej

przystanął na chwilę, by spotkać Boga Wszechmogącego

i usłyszeć Jego nauczanie wykute na kamiennych tablicach

dla trwałości ich istnienia i w sercach Widzących Boga.

 

Pustynia jest jeszcze stanem ducha tego, kto zwabiony na nią przez Boga,

słyszy Jego wołanie w swoim sercu i we wnętrzu duszy,

jak odsłania przed nami tajemnice Boże prorok Ozeasz

wobec Narodu niewiernego, który dopuścił się licznych nieprawości.

Z powrotem otrzyma utracone winnice bogate w owoc życia,

a miejsca będące symbolem nieszczęścia staną się dla niego «bramą nadziei» /Oz 2,16-17/.

 

Z tej pustyni przepełnionej Bogiem w dniu ostatnim Starego Przymierza

wyszedł Prorok Nowych Czasów – głoszący łaskę zbawienia.

Działo się to – jak słyszymy w dzisiejszej Ewangelii – za «rządów Cesarza Tyberiusza,

gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Gailei,

brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, a Lizaniasz tetrarchą Abileny,

za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza».

 

W tych historycznych czasach opisanych szerzej w annałach historii

na pustyni judzkiej «zostało skierowane słowo Boże do Jana, syna Zachariasza»,

który sam był kapłanem Najwyższego w Świątyni Jerozolimskiej,

gdzie razu jednego objawił mu się Bóg zwiastując radosną nowinę,

w której zapowiedział, że co dla człowieka jest niemożliwe,

spełnia się na Boże słowa w postaci dziecka od dawna wyczekiwanego.

 

Na tej to pustyni dało się usłyszeć jego Głos wzywający do nawrócenia

przez chrzest udzielany w rzece Jordan «na odpuszczenie grzechów»,

celem wypełnienia obietnicy złożonej przez Boga u proroka Izajasza

tym z ludzi, którzy «ujrzą zbawienie Boże, jeśli do swego serca przygotują drogę Panu,

prostując ścieżki dla Niego, doliny wypełniając, góry i pagórki równając,

kręte drogi czyniąc prostymi, a wyboiste gładkimi».

 

 

 

I NIEDZIELA ADWENTU W ROKU C

EWANGELIA WIERSZEM OPOWIEDZIANA

DZIEŃ SYNA CZŁOWIECZEGO

 

Pierwszy dzień Nowego Adwentu w Roku C,

to Dzień Syna Człowieczego - wspaniały dzień zbawienia

- dla nas, «uczniów Chrystusa», którzy na co dzień czuwamy

w oczekiwaniu na spotkanie Boga.

Wszak przychodzi do nas nasz Pan, Odkupiciel,

«na obłoku, z wielką mocą i chwałą».

 

Nie o lęk i strach tu jednak chodzi,

choć zapowiedź tego dnia przeraża

kierując nasze myśli ku trwodze istnienia

na dzień ostatecznych wyroków,

któremu towarzyszą «znaki czasu» Tego,

który objawia się we Wszechświecie:

«na słońcu, księżycu i gwiazdach».

 

Jedynie «na ziemi trwoga narodów bezradnych

wobec szumu morza i jego nawałnicy».

Ich starania o szczęśliwe losy świata bezowocne

wobec potęgi jego żywiołów i mocy samego Boga.

W ten sposób przychodzi do ludzi tej ziemi

zapowiedź czasów ostatecznych – wypełnienie proroctw.

 

Stajemy więc w «Roku Wiary» na skraju czasu tego,

co się już wydarzyło i tego, co jeszcze przed nami,

stajemy przepełnieni nadzieją i radością

z tego, że nie jesteśmy sami w naszych troskach codziennych

i zmaganiach z przeciwnościami życia, mimo że «ludzie tej ziemi

mdleją ze strachu przed wydarzeniami jej zagrażającymi».

 

Jest z nami Bóg, Stwórca całego Wszechświata,

który w swoim zamyśle uczynił wszystko, co jest -

dobrem samym w sobie, a co człowiek w skażeniu swoim zepsuł

On sam naprawia w zbawczych swoich teofaniach,

a szczególnie w tej ostatecznej i jedynej w swoim rodzaju

teofanii Syna Człowieczego - Chrystusa.

 

Zatem, «nabierzcie ducha Jego i podnieście głowy»

Wy wszyscy, którzy pokładacie w Nim nadzieję odkupienia.

Nie miejcie też udziału z tymi, którzy w swojej ślepocie

zatracili się już «w obżarstwie, pijaństwie i troskach doczesnych

obciążając serce miłością własną i przywiązaniem do świata tego,

by Dzień Pański «nie przypadł na was znienacka, jak potrzask».

 

Dzień ten pisany jest wszystkim: co już byli, są i będą,

wszystkim «mieszkańcom ziemi».

Niezwłocznie się wypełni - przyjdzie Boża odpłata

za dzieła Wszechświata całego i wszystkich ludzi.

Jeśli więc w Dniu Syna Człowieczego

chcesz stanąć przed Nim w radości,

bez obawy i lęku – drogi bracie i siostro –

zbądź siły ducha twego, módl się, czuwaj i ufaj. Amen.

 

Ks. Dariusz Nowak