PROGRAM DUSZPASTERSKI PARAFII

ŚWIĘTEGO FLORIANA MĘCZENNIKA

W CZĘSTOCHOWIE

Szósty rok realizacji Programu Odnowy i Ewangelizacji Parafii

od lipca 2023 r. do czerwca 2024 r.

 

2 grudnia 2023 r. będziemy przeżywać w braterskiej Wspólnocie naszej Parafii Jubileusz 33 lat istnienia Parafii i 23 lat konsekracji kościoła.

 

META ROKU:

Wszyscy Parafianie zostaną uwrażliwieni na wartość  Parafia środowiskiem wzrastania w wierze przez osobisty udział
w wydarzeniach ewangelizacyjnych na drodze szóstego roku realizacji Programu Odnowy i Ewangelizacji Parafii.

 

Program opracowany na spotkaniach z Ks. Stanisławem Zającem

z Archidiecezji Lubelskiej - Promotorem Parafialnego Programu Odnowy
i Ewangelizacji w Polsce, na Białorusi, Łotwie, Mołdawii i Ukrainie.

 

Częstochowa, w dniach od 13 - 15.07. 2023 r.

 

WARTOŚĆ ROKU DUSZPASTERSKIEGO 2023-2024:

 

PARAFIA ŚRODOWISKIEM WZRASTANIA W WIERZE

 

META (CEL): Parafianie Parafii Św. Floriana zostaną uwrażliwieni do końca czerwca 2024 r. na wartość Parafia środowiskiem wzrastania w wierze przez osobisty udział w wydarzeniach ewangelizacyjnych szóstego roku realizacji programu Odnowy i Ewangelizacji Parafii.

 

Wyjaśnienie terminów celu - mety

Do końca czerwca 2024	Do przyszłych wakacji;
W ramach  szóstego Roku  Odnowy i Ewangelizacji Wspólnoty parafialnej w Parafii Św. Floriana M. w Częstochowie	Wspólnota parafialna podejmie systematycznie i organicznie skoordynowane inicjatywy duszpasterskie, stopniowo obejmujące wszystkie poziomy i środowiska Parafii.
Wszyscy Parafianie	Żaden człowiek dobrej woli, który mieszka na terenie Parafii - bez względu na to, czy uczęszcza na nabożeństwa, czy jest świadomy zobowiązań wynikających ze swojego Chrztu, lub poszukuje wiary – nie będzie wykluczony, gdyż wolą Bożą jest, aby misja ewangelizacyjna była wspólną odpowiedzialnością wszystkich ludzi.
Zostaną  uwrażliwieni	Nie chodzi tu o stawianie od razu wysokich wymagań wszystkim, ani o proponowanie pogłębionego doświadczenia wiary, czy pełnego zaangażowania w życie parafialne. Z pedagogicznym nastawieniem zostaną podjęte inicjatywy z zaproszeniem do realizowania drogi odnowy przy okazji kolejnych wydarzeń (przez obecność, wykonanie wspólnego gestu, itp.);
Na doświadczenie braterstwa na drodze odnowy Parafii	W kolejnym roku odnowy parafii zamierza się budować braterskie więzi między ludźmi mieszkającymi w Parafii.
poprzez wydarzenia ewangelizacyjne	Kolejne wydarzenia liturgiczne przeżywane w Roku duszpasterskim 2023/2024 będą wykorzystane jako narzędzie do pogłębienia świadomości  tajemnicy Parafii, która jest środowiskiem wzrastania w wierze.

 

Uzasadnienie:

Z sytuacji (problemu): Dlatego, że obecnie panujący w świadomości ludzi indywidualizm, który owocuje prywatyzacją i subiektywizacją wiary, który niszczy relacje w rodzinach i w środowisku  - utrudnia ludziom rozumienie Parafii jako wspólnoty wiary nieodzownej do tego, aby w sposób właściwy wzrastać w wierze i wiarę przekazywać następnym pokoleniom.

Z ideału: Dlatego, że Jezus pragnie, aby Parafia była środowiskiem rodzenia, wzrastania i przekazywania wiary.

J 13,34-35: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Ef 4,1-7.12-13: „A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego…  dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa.”

1Kor 12,12-14: "Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Ciało bo- wiem to nie jeden członek, lecz liczne członki."

1Kor 12,26-28: "Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jed- nemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi [Jego] członkami."

ChL 26: "Wszyscy powinniśmy odkryć, poprzez wiarę, prawdziwe oblicze parafii, czyli samą „tajemnicę” Kościoła, który właśnie w niej istnieje i działa. Ona bowiem, […] jest „rodziną Bożą jako braci ożywionych duchem jedności”, „domem rodzinnym, braterskim i gościnnym” „wspólnotą wiernych”.

/Jan Paweł II 22.06.1983 Kraków/: „Poprzez dzieło ewangelizacji zostaje w ręce parafii złożona sprawa Królestwa niebieskiego”. Tobie dam klucze królestwa niebieskiego’’ - mówi Chrystus Piotrowi. Te „klucze’’ docierają do każdej parafii - i poprzez nią mają otwierać bramy „przyszłego wieku’’. Ludziom każdego pokolenia. Równocześnie dzieło ewangelizacji, jakie urzeczywistnia się w parafii, przechodzi poprzez serca żywych ludzi. Ci ludzie stanowią nowe pokolenie.”

EG 28: "Parafia jest formą obecności Kościoła na terytorium, jest środowiskiem słuchania Słowa, wzrostu życia chrześcijańskiego, dialogu, przepowiadania, ofiarnej miłości, adoracji i celebracji."  

Apa 171: "Dzięki całej swojej działalności parafia zachęca i formuje swoich członków, aby byli ludźmi zaangażowanymi w ewangelizację. Jest wspólnotą wspólnot, jest sanktuarium, gdzie spragnieni przychodzą i piją, by dalej kroczyć drogą, jest centrum stałego misyjnego posyłania. Wszyscy członkowie wspólnoty parafialnej są odpowiedzialni za ewangelizację mężczyzn i kobiet w każdym środowisku. Duch Święty, który działa w Jezusie Chrystusie, jest również posłany do wszystkich członków wspólnoty, ponieważ Jego działanie nie jest ograniczone do zasięgu indywidualnego człowieka. Obowiązek misyjny jest zawsze skierowany do wspólnot, tak jak w dniu Pięćdziesiątnicy."

EG 10: «Życie umacnia się, gdy jest przekazywane, a słabnie w izolacji i pośród wygód. Istotnie, najbardziej korzystają z możliwości życia ci, którzy rezygnują z wygodnego poczucia bezpieczeństwa i podejmują z pasją misję głoszenia życia innym».

 

Z nawrócenia: Dlatego, że trzeba pomóc ludziom odkryć wartość Parafii, która jest środowiskiem wzrastania w wierze, aby mogli otwierać się wzajemnie na siebie i akceptować się we wspólnocie parafialnej koniecznej do wzrastania w wierze oraz do tego, aby pełnić wspólnotową misję głoszenia Ewangelii światu.

 

ZAPLANOWANE WYDARZENIA DUSZPASTERSKIE

 

Lp.	Data	Nazwa wydarzenia	Wartość
1.	08.10.2023	Rozpoczęcie Roku Duszpasterskiego	Msza św. i adoracja z błogosławieństwem
2.	29.10. 2023	XXX Niedziela  Zwykła Parafialny Dzień Misyjny	Misja
3.	01 - 03.12.2023	Rekolekcje Adwentowe Jubileusz powstania Parafii i konsekracji własnego kościoła	Posłanie - do siebie samego - do rodziny - do Parafii
4.	18.02.2024	I Niedziela Wielkiego Postu	Nawrócenie - zmiana myślenia - i głoszenie Ewangelii
5.	31.03.2024	Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego	Radość
6.	19.05.2024	Zesłanie Ducha Świętego	Gotowość

 

 

1.1.1.  Wydarzenie

 

Wartość:  Misja

Okazja: XXIX Niedziela  Zwykła - Wspomnienie liturgiczne Św. Jana Pawła II - Dzień Misyjny – 22.10.2023 r.

Cel (meta): Parafianie zostaną uwrażliwieni na wartość MISJI przez zorganizowanie spotkania w rodzinie lub z sąsiadami, na którym uczestnicy odpowiedzą na pytania: Dlaczego Jezus nakazuje swoim uczniom głoszenie Ewangelii jako najważniejsze zadanie? Czy mam świadomość, że od swojego chrztu jestem powołany jak Apostołowie do głoszenia Ewangelii? Czy czuję się odpowiedzialny za misję ewangelizacyjną w swojej Parafii? Czy my w naszej Rodzinie podejmujemy zadanie przekazywania wiary?

Uzasadnienie:

 Z sytuacji (problemu): dlatego, że ludzie nie mają świadomości osobistej odpowiedzialności za przekaz wiary nawet najbliższym w rodzinie oraz w środowisku, w którym żyją. Wynika to z ich indywidualizmu i ignorancji religijnej.

Z ideału:  Dlatego, że Jezus pragnie, abyśmy głosili Słowo Boże i przekazywali świadectwo swojej wiary najbliższym:

„I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.” /Mk 16,15-16/.

„Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał... Sam bowiem Pan przez ten Sobór święty zaprasza ponownie wszystkich świeckich, by z każdym dniem coraz ściślej się z Nim jednoczyli, a uważając Jego sprawę za swoją własną (por. Flp 2, 5), zespalali się w Jego zbawczym posłannictwie; wysyła On ich znowu do każdego miasta i miejscowości, skąd sam ma przyjść (por. Łk 10, 1); wzywa by poprzez różne formy i metody jednego apostolstwa Kościoła, które trzeba ustawicznie dostosowywać do nowych potrzeb czasu, okazali się Jego współpracownikami, wyróżniającymi się zawsze w pracy Pańskiej, wiedząc, że trud ich nie jest daremny w Panu
(por. 1 Kor 15, 58).„ /Sobór Watykański II, Dekret o Apostolstwie Świeckich, nr 33/.

 „Nakaz misyjny. "Kościół posłany przez Boga do narodów, aby był  «powszechnym sakramentem zbawienia», usiłuje głosić Ewangelię wszystkim ludziom z najgłębszej potrzeby własnej katolickości oraz z nakazu swego Założyciela": «Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28, 18-20).” /KKK 849/.

„Początek i cel misji. Nakaz misyjny Pana ma swoje ostateczne źródło w wiecznej miłości Trójcy Świętej: "Kościół pielgrzymujący jest misyjny ze swej  natury, ponieważ swój początek bierze wedle zamysłu Ojca z posłania Syna i z posłania Ducha Świętego". Ostatecznym celem misji nie jest nic innego, jak uczynienie ludzi uczestnikami komunii, jaka istnieje między Ojcem i Synem w Ich Duchu miłości.” /KKK 850/.

„Motyw misji. Od najdawniejszych czasów Kościół czerpie zobowiązanie i zapał misyjny z miłości Boga do wszystkich ludzi: "Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas..." (2 Kor 5,14). Istotnie, Bóg "pragnie, by wszyscy  ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy" (1 Tm 2, 4). Bóg pragnie , zbawienia wszystkich przez poznanie prawdy. Zbawienie znajduje się w prawdzie. Ci, którzy są posłuszni natchnieniom Ducha Prawdy, znajdują się już na drodze zbawienia; Kościół jednak, któremu ta prawda została powierzona, musi wychodzić naprzeciw ich pragnieniu, aby im ją zanieść. Właśnie dlatego że Kościół wierzy w powszechny zamysł zbawienia, musi on być misyjny.” /KKK 851/.

„Drogi misji. "Duch Święty jest rzeczywiście nadrzędnym podmiotem całej misji kościelnej". To On prowadzi Kościół na drogach misji. Kościół "trwa nadal i rozwija w ciągu dziejów posłannictwo samego Chrystusa, który został posłany, aby nieść ubogim Dobrą Nowinę… winien kroczyć tą samą drogą, pod działaniem Ducha Chrystusowego, jaką kroczył Chrystus, mianowicie drogą ubóstwa, posłuszeństwa, służby i ofiary z siebie aż do śmierci, z której przez zmartwychwstanie swoje powstał Chrystus zwycięzcą". W ten sposób 2473 «krew męczenników jest zasiewem chrześcijan».” /KKK 852/.

„Żadna istota ludzka nie może żyć bez perspektyw na przyszłość. Tym mniej Kościół, żyjący oczekiwaniem na Królestwo, które nadchodzi i jest już obecne na tym świecie. Byłoby niesprawiedliwością nie uznać oznak wpływu Chrystusowej Ewangelii na życie społeczeństwa. Ojcowie synodalni odszukali je i wyróżnili. Wśród tych oznak trzeba wymienić odzyskanie wolności przez Kościół na wschodzie Europy wraz z nowymi możliwościami działalności duszpasterskiej, jakie się w ten sposób otworzyły; skupienie się Kościoła na swym posłannictwie duchowym i przyznanie pierwszeństwa ewangelizacji także w relacjach z rzeczywistością społeczną i polityczną; pełniejszą świadomość misji właściwej wszystkim ochrzczonym w różnorodności i komplementarności darów i zadań; liczniejszy udział kobiety w strukturach i środowiskach wspólnoty chrześcijańskiej.” /Jan Paweł II, Adhortacja «Ecclesia in Europa», nr 11/.

„Obraz Chrystusa-Nauczyciela utrwalił się w sercach Dwunastu Apostołów i pierwszych uczniów, polecenie zaś: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” nadało kierunek całemu ich życiu. Św. Jan daje temu świadectwo w swojej Ewangelii, gdy przytacza słowa Jezusa: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni Pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mojego”. To nie oni sami powzięli zamiar, żeby iść za Jezusem, ale to Jezus ich wybrał i zatrzymał przy sobie, a przed Paschą ustanowił na to, aby szli i przynosili owoc i aby owoc ich trwał. Dlatego to po Zmartwychwstaniu posyła ich wyraźnie, aby pozyskiwali sobie uczniów spośród wszystkich narodów. Cała księga Dziejów Apostolskich świadczy, że byli oni wierni swemu powołaniu i otrzymanemu posłannictwu. Członkowie pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej „trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie w łamaniu chleba i w modlitwie”. Znajdujemy tu niewątpliwie ustalony już obraz Kościoła, który czerpiąc ze źródła nauczania Apostołów, jak rodzi się i karmi nieustannie Słowem Pańskim, podobnie święci je w Ofierze Eucharystycznej i poprzez dowody miłości daje świadectwo o nim wobec świata. Kiedy zaś gorliwość Apostołów wzbudziła podejrzenia ich przeciwników, ci oburzali się, że Apostołowie „nauczają lud” i zabraniali im przemawiać i nauczać w imię Jezusa. Wiemy jednak, że w tej właśnie dziedzinie nauczania - Apostołowie uważali za słuszne bardziej słuchać Boga niż ludzi.” /Jan Paweł II, Adhortacja «Catechesi Tradendae», nr 10/.

„Ogólnie mówiąc, katecheza jest wychowaniem w wierze dzieci, młodzieży i dorosłych, a obejmuje przede wszystkim nauczanie doktryny chrześcijańskiej, przekazywane na ogół w sposób systematyczny i całościowy, dla wprowadzenia wierzących w pełnię życia chrześcijańskiego. To nauczanie obejmuje wiele elementów pasterskiej misji Kościoła, które mają z katechezą coś wspólnego, albo ją przygotowują, albo z niej wypływają, chociaż ona nie jest z nimi całkowicie związana. Są to: pierwsze głoszenie Ewangelii, czyli misyjne przepowiadanie przez kerygmat dla wzbudzenia wiary; działalność apologetyczna, czyli poszukiwanie argumentów skłaniających do uwierzenia; praktyka życia chrześcijańskiego; sprawowanie sakramentów; pełne uczestnictwo we wspólnocie kościelnej i wreszcie świadectwo życia apostolskiego i misyjnego.” /Jan Paweł II, Adhortacja «Catechesi Tradendae», nr 18/.

„…parafia, jak powiedziałem wyżej, powinna pozostać pierwszoplanowym miejscem katechizacji. Musi ona odnaleźć na nowo swoje powołanie, które każe jej być domem rodzinnym, braterskim i gościnnym, w którym ochrzczeni i bierzmowani uświadamiają sobie, że są ludem Bożym. Tam w jednej czynności liturgicznej łamie się dla nich obficie chleb zdrowej nauki i chleb eucharystyczny[117]; stamtąd są codziennie posyłani, by pełnili swe apostolskie działania wszędzie, gdzie kipi życie świata.” /Jan Paweł II, Adhortacja «Catechesi Tradendae», nr 67/.

„Caritas Christi urget nos” (2 Kor 5, 14): miłość Chrystusa wypełnia nasze serca i pobudza nas do ewangelizacji. Dzisiaj, tak jak wówczas, wysyła On nas na drogi świata, aby głosić Jego Ewangelię wszystkim narodom ziemi (por. Mt 28, 19). Poprzez swą miłość Jezus Chrystus przyciąga do Siebie ludzi z każdego pokolenia: w każdym czasie zwołuje on Kościół, powierzając mu głoszenie Ewangelii, z nakazem, który zawsze jest nowy. Z tego względu także dziś potrzeba bardziej przekonującego zaangażowania kościelnego na rzecz nowej ewangelizacji, aby na nowo odkryć radość w wierze i odnaleźć entuzjazm w przekazywaniu wiary. Zaangażowanie misyjne wierzących, które nigdy nie może słabnąć, czerpie moc i siłę w codziennym odkrywaniu Jego miłości. Wiara bowiem rośnie, gdy przeżywana jest jako doświadczenie otrzymanej miłości i kiedy jest przekazywana jako doświadczenie łaski i radości. Sprawia ona, że życie wiernych wydaje owoce, ponieważ poszerza serca w nadziei i pozwala na dawanie twórczego świadectwa: otwiera w istocie serca i umysły tych, którzy słuchają, na zaproszenie Pana, aby przylgnęli do Jego słowa, by stali się Jego uczniami. Wierni, stwierdza św. Augustyn „wzmacniają się przez wiarę”[12]. Święty Biskup Hippony miał słuszny powód, aby wyrazić się w ten sposób. Jak wiemy, jego życie było ciągłym poszukiwaniem piękna wiary, dopóki jego serce nie znalazło spoczynku w Bogu[13]. Jego liczne pisma, w których wyjaśniał znaczenie wiary i prawdy wiary, pozostają aktualne do naszych dni jako dziedzictwo niezrównanego bogactwa i pozwalają nadal tak wielu ludziom poszukującym Boga w znalezieniu właściwej ścieżki, aby osiągnąć „podwoje wiary”. Tak więc tylko przez wiarę wiara rośnie i umacnia się; nie ma innej możliwości posiadania pewności co do swego życia, jak tylko przez coraz większe powierzenie siebie w ręce tej miłości, którą odczuwa się jako coraz większą, ponieważ swoje źródło ma w Bogu.” /Benedykt XVI, List Apostolski «Porta Fidei», nr 7/.

 „Rodzice mają obowiązek poważnego wypełniania swojej misji edukacyjnej, jak często uczą biblijni mędrcy (por. Prz 3, 11-12; 6, 20-22; 13, 1; 22, 15; 23, 13- 14; 29, 17). Dzieci są wezwane do przyjęcia i praktykowania przykazania: „Czcij ojca twego i matkę twoją” (Wj 20, 12), gdzie czasownik „czcić” oznacza wywiązywanie się w pełni ze zobowiązań rodzinnych i społecznych, nie zaniedbując ich przez uciekanie się do wymówek religijnych (por. Mk 7, 11-13). W istocie bowiem: „Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów, a kto szanuje matkę, jakby skarby gromadził” (Syr 3, 3-4).” /Franciszek, Adhortacja «Amoris Laetitia», nr 17/.

„Kościół jest powołany do współpracy, poprzez właściwą działalność duszpasterską, aby sami rodzice mogli wypełniać swoją misję edukacyjną. Powinien to czynić, pomagając im zawsze w docenieniu ich specyficznej roli i uznaniu, że ci, którzy otrzymali sakrament małżeństwa, stają się prawdziwymi sługami wychowania, ponieważ kształtując swoje dzieci, budują Kościół[99], i tak czyniąc przyjmują powołanie, jakie proponuje im Bóg.” /Franciszek, Adhortacja «Amoris Laetitia», nr 85/.

„Odnowione przepowiadanie ofiaruje wierzącym, także oziębłym lub niepraktykującym, nową radość oraz nową ewangelizacyjną żywotność. W rzeczy samej jego centrum i jego istota jest zawsze ta sama: Bóg, który objawił swoją ogromną miłość w Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym. On czyni swoich wiernych zawsze nowymi. «Chociażby byli w podeszłym wieku, «odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą» (Iz 40, 31). Chrystus jest «odwieczną Dobrą Nowiną» (Ap 14, 6) i jest «wczoraj i dziś, ten sam także na wieki» (Hbr 13, 8), ale Jego bogactwo i piękno są niewyczerpane. On jest zawsze młody i jest zawsze źródłem nowości. Kościół nie ustaje w swym zdumieniu w obliczu «głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga» (Rz 11, 33). Jak powiada św. Jan od Krzyża: «Ta gęstwina mądrości i wiedzy Boga jest tak głęboka i niezmierzona, że choćby dusza wiele z niej poznawała, może wchodzić zawsze jeszcze głębiej» (przyp. 7). Albo, jak twierdzi św. Ireneusz: «[Chrystus] w swoim przyjściu wniósł z sobą wszelką nowość» (przyp.8). On może zawsze, dzięki swej nowości, odnowić nasze życie i naszą wspólnotę, a chociaż propozycja chrześcijańska przemierza mroczne epoki i słabości Kościoła, nigdy się nie starzeje. Jezus Chrystus może również rozbić uciążliwe schematy, w których zamierzamy Go uwięzić, i zaskakuje nas swą nieustanną boską kreatywnością. Za każdym razem, gdy staramy się powrócić do źródeł i odzyskać pierwotną świeżość Ewangelii, pojawiają się nowe drogi, twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki, słowa zawierające nowy sens dla dzisiejszego świata. W rzeczywistości każda autentyczna działalność ewangelizacyjna jest zawsze «nowa». Chociaż misja ta domaga się z naszej strony ofiarnego zaangażowania, byłoby błędem pojmowanie jej jako tylko nasze osobiste heroiczne zadanie, ponieważ jest to przede wszystkim Jego dzieło, niezależnie od tego, co możemy odkryć i pojąć. Jezus jest «pierwszym i największym głosicielem Ewangelii» (przyp. 9). W każdej formie ewangelizacji prymat należy zawsze do Boga, który zechciał nas powołać do współpracy z Nim i pobudzać nas mocą swego Ducha. Prawdziwa nowość to ta, którą sam Bóg chce w sposób tajemniczy wprowadzić, którą On inspiruje, którą On prowokuje, którą On kieruje i której towarzyszy na tysiąc sposobów. W całym życiu Kościoła powinno się zawsze wskazywać, że inicjatywa należy do Boga, który „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19), i że „tym, który daje wzrost, jest Bóg” (por. 1 Kor 3, 7). To przekonanie pozwala nam zachować radość przy wypełnianiu tak wymagającego i stanowiącego wyzwanie zadania, pochłaniającego całe nasze życie. Domaga się ono wszystkiego, ale jednocześnie wszystko nam ofiaruje. Nie powinniśmy również pojmować nowości tej misji jako wykorzenienia z naszej żywej historii, dzięki której jesteśmy i się rozwijamy. Pamięć stanowi wymiar naszej wiary i możemy ją nazwać «deuteronomiczną», analogicznie do pamięci Izraela.” /Franciszek, Adhortacja «Evangelii Gaudium», nr 11-13/.

„Jan Paweł II zachęcił nas do uznania, że «należy troszczyć się żywo o przepowiadanie» skierowane do tych, którzy stoją z dala od Chrystusa, «gdyż jest to pierwsze zadanie Kościoła». Działalność misyjna «stanowi także dziś największe wyzwanie dla Kościoła», a «sprawa misji winna być na pierwszym miejscu». Co by się stało, gdybyśmy rzeczywiście potraktowali poważnie te słowa? Po prostu uznalibyśmy, że działalność misyjna stanowi wzorzec każdego dzieła Kościoła. Przyjmując to, biskupi Ameryki Łacińskiej stwierdzili, że «nie możemy dłużej pozostawać w spokoju, w biernym oczekiwaniu, w naszych kościołach» i że trzeba koniecznie dokonać przejścia «od duszpasterstwa zwykłego zachowywania stanu rzeczy do duszpasterstwa zdecydowanie misyjnego». Zadanie to jest nadal źródłem wielkiej radości Kościoła: «w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia» (Łk 15, 7).” /Franciszek, Adhortacja «Evangelii Gaudium», nr 15/.

 

„Dziewico i Matko, Maryjo, Ty, któraś pod tchnieniem Ducha
przyjęła Słowo życia w głębi Twej pokornej wiary,
całkowicie oddana Odwiecznemu,
pomóż nam wypowiedzieć nasze «tak»
wobec pilnej potrzeby, jak nigdy dotąd naglącej,
by wszędzie rozległa się Dobra Nowina o Jezusie.

Ty, napełniona obecnością Chrystusa,
zaniosłaś radość Janowi Chrzcicielowi
i sprawiłaś, że rozradował się w łonie swej matki.
Ty, pełna wielkiej radości,
opiewałaś cudowne dzieła Pańskie.
Ty, któraś stała wytrwale pod Krzyżem
z niewzruszoną wiarą
i otrzymałaś radosną nowinę zmartwychwstania,
któraś zgromadziła uczniów w oczekiwaniu na Ducha Świętego,
by narodził się ewangelizujący Kościół.

Wyproś nam nowy zapał zmartwychwstałych w obecnych czasach,
by nieść wszystkim Ewangelię życia zwyciężającą śmierć.
Daj nam odwagę szukania nowych dróg,
aby dotarł do wszystkich dar piękna, które nie zaniknie.

Ty, Dziewico słuchania i kontemplacji,
Matko miłości, Oblubienico wiecznych zaślubin,
wstawiaj się za Kościołem, którego jesteś najczystszą ikoną,
aby się nigdy nie zamykał i nie zatrzymywał
w swojej misji szerzenia Królestwa.

Gwiazdo nowej ewangelizacji,
pomóż nam zajaśnieć świadectwem komunii,
służby, żarliwej i ofiarnej wiary,
sprawiedliwości i miłości do ubogich,
aby radość Ewangelii dotarła aż po krańce ziemi,
i żadne peryferie nie zostały pozbawione jej światła.
Matko żywej Ewangelii,
źródło radości dla maluczkich,
módl się za nami. Amen. Alleluja!

Papież Franciszek - W Rzymie, u Świętego Piotra, na zakończenie Roku Wiary, dnia 24 listopada 2013 roku, w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, w pierwszym roku Pontyfikatu.

Z nawrócenia: Dlatego, że należy pomóc ludziom odkryć wartość i konieczność przekazywania wiary we własnej rodzinie i w Parafii, abyśmy mogli odpowiedzieć na wezwania czasu, który w szczególny sposób przynagla nas do aktywności ewangelizacyjnej.

Hasło:       Świadomość misji

W tę niedzielę warto postawić sobie pytanie: czy mam świadomość misji, którą dał mi Jezus w sakramencie chrztu? „Dlaczego człowiek wierzący powinien się otwierać na ludzi żyjących wokół niego i na wezwania jakie kieruje Pan Bóg poprzez działania duszpasterskie w Parafii?” Warto uświadomić sobie, że w roku duszpasterskim, który rozpoczynamy Chrystus prosi mnie, abym otworzył się na współpracę z Nim. Chrystus pragnie, aby pomóc ludziom w odkrywaniu Boga, który uzdrawia, daje moc i radość? Co mogę i co chciałbym zrobić, aby pomóc Jezusowi, moim bliskim i całej Parafii, abyśmy coraz bardziej byli zjednoczeni z Bogiem i w Bogu ze sobą? Pomyślmy również nad propozycją odnowy Parafii i wezwaniami, które są w niej zawarte dla każdego parafianina.

Gest ewangelizacyjny: Kilka dni wcześniej umówmy spotkanie rodzinne, najlepiej w dniu wydarzenia ewangelizacyjnego. Zadbać o to, aby każdy w rodzinie zapoznał się Listem do Parafian. Spotkanie rozpocznijmy, śpiewem, „Pan kiedyś stanął nad brzegiem [lub inną znaną nam pieśnią],  i wspólną głośną  modlitwą Ojcze Nasz. Następnie siadamy i czytamy podany fragment Pisma św. robimy chwilę milczenia na zastanowienie się nad tym co nam mówi Słowo Boże na temat naszej misji w tym Roku Duszpasterskim w naszej Parafii, następnie dzielimy się naszymi przemyśleniami, odpowiadając na pytania: - Czy mam świadomość, że w momencie swojego Chrztu otrzymałem misję (posłanie) do świata? Czy czuję się odpowiedzialny za misję ewangelizacyjną w swojej Parafii? Czy my w naszej Rodzinie podejmujemy misję przekazywania wiary? Na zakończenie podziękujmy sobie i Bogu za to spotkanie rodzinne, które udało się nam przeżyć. Pomódlmy się również o umiejętność odkrywania naszego powołania i misji w rodzinie i w Parafii modlitwą do Maryi, Gwiazdy Nowej Ewangelizacji. /Tekst modlitwy zamieścić w Liście/.

Może się zdarzyć, ze nie wszyscy z rodziny zechcą się włączyć do modlitwy, wtedy modlimy się z tymi, którzy chcą. Zróbmy wszystko to, co jest możliwe, aby takie spotkanie się odbyło. Osoby samotne, oraz te, którym domownicy odmówili uczestnictwa w spotkaniu,  przeżywają ten czas modlitwy w domu w duchowej łączności ze swoimi najbliższymi starając się zrobić to wszystko, co jest zaproponowane w konspekcie. Jeśli istniałyby możliwości spotkania [on-line] na odległość przez internet ze swoimi bliskimi, to bardzo serdecznie zachęcamy do podjęcia takiego doświadczenia. Na to trzeba zwrócić uwagę – jest to wielka szansa, aby w naszych spotkaniach rodzinnych uczestniczyły również osoby bliskie; np. dzieci które mieszkają daleko, nawet zagranicą.