1.1.2.  Wydarzenie

 

Wartość:  POSŁANIE

 

Okazja: Niedziela Chrztu Paskiego – 07.01.2024 r.

 

Cel (meta): Parafianie Parafii św. Floriana, zostaną uwrażliwieni na wartość posłania przez zorganizowanie rodzinnego spotkania lub z sąsiadami, na którym zapoznamy się z propozycjami, do kogo zaprasza nas Chrystus w sakramencie chrztu i bierzmowania: Posyła nas do siebie samych, do rodziny i do Parafii. Spotkanie zakończmy dowolną modlitwą prosząc o to, abyśmy stawali się coraz dojrzalszymi świadkami wiary w naszych rodzinach i w Parafii.

 

Uzasadnienie:

 Z sytuacji (problemu): Dlatego, że u ludzi nie ma świadomości posłania, szczególnie do siebie samego, a co za tym idzie również do rodziny i Parafii.

 

Z ideału:  Dlatego, że Jezus chce, abyśmy odkryli posłannictwo, które On nam daje i wsparci Wspólnotą wypełniali je.

„Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze.” (Mt 5,13-15).

„Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo /Boga/ i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.” (Mt 5,31-33).

„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - jeśli nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami. Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.” (J 15,1-11).

„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i sprawiłem, że pójdziecie i będziecie przynosili owoc, i owoc wasz będzie trwał.” (J 15,16-17).

„Jak Ty posłałeś Mnie na świat, tak Ja posłałem ich na świat.” (J 17,18).

„Powiedział im znowu: Pokój wam! Jak Mnie posłał Ojciec, tak i Ja was posyłam.” (J 20,21).

„Tak też wiara nie przejawiająca się w czynach martwa jest sama w sobie[...] Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? – Dobrze czynisz; ale demony też wierzą i drżą.  A czy chcesz przekonać się, słaby człowiecze, że wiara bez uczynków jest bezowocna?  Jak bowiem ciało bez ducha jest martwe, tak też martwa jest wiara bez uczynków.” (Jk 2,14 ).

„Ten zaś, kto umie dobrze czynić, a nie czyni – dopuszcza się grzechu.” (Jk 4,17).

„Aby to Boże wezwanie zabrzmiało na całej ziemi, Chrystus posłał Apostołów, których wybrał, dając im nakaz głoszenia Ewangelii: "Idźcie... i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 19-20). Umocnieni tym posłaniem, Apostołowie «poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły» (Mk 16, 20).” (KKK 2).

 

„Od początku Jezus włączył swoich uczniów do swojego życia189; objawił im tajemnicę Królestwa190; dał im udział w swoim posłaniu, w swojej radości191 i w swoich cierpieniach192. Jezus mówi o jeszcze głębszej komunii między Nim i tymi, którzy pójdą za Nim: "Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was...Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami" (J 15, 4-5). Zapowiada także tajemniczą i rzeczywistą komunię między swoim i naszym ciałem: "Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim" (J 6, 56).” (KKK 787).           

 

"Jest jedyny Kościół Chrystusowy, który wyznajemy w Symbolu wiary jako jeden, święty, powszechny i apostolski". Te cztery przymioty, nierozdzielnie  ze sobą połączone, wskazują na istotne rysy Kościoła i jego posłania. Kościół nie posiada ich sam z siebie, lecz Chrystus przez Ducha Świętego sprawia, że Jego Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski oraz  powołuje go do urzeczywistniania każdego z tych przymiotów. Tylko wiara może uznać, że Kościół otrzymuje te przymioty z Boskiego źródła. Ich przejawy historyczne są jednak znakami, które przemawiają jasno także do rozumu ludzkiego. "Kościół - przypomina Sobór Watykański I - z racji swojej wzniosłej świętości, swojej powszechnej jedności, swej niewzruszonej stałości, jest sam przez się wielkim i stałym motywem wiarygodności oraz niezawodnym dowodem swego Boskiego posłania". (KKK 811-812).

 

„Jezus jest Posłanym Ojca. Na początku swojego posłania "przywołał do siebie tych, których sam chciał... i ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki" (Mk 3,13-14). Od tej chwili będą oni "posłani" (takie jest znaczenie greckiego słowa apostoloi). Jezus kontynuuje w nich swoje własne posłanie: "Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam" (J 20, 21). Ich posłanie jest więc kontynuacją Jego posłania: "Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje" - mówi Jezus do Dwunastu (Mt 10, 40). (KKK 858).

 

„Cały Kościół jest apostolski, ponieważ pozostaje, przez następców św. Piotra i Apostołów, w komunii wiary i życia ze swoim początkiem. Cały Kościół jest apostolski, ponieważ jest "posłany" na cały świat. Wszyscy członkowie Kościoła, choć na różne sposoby, uczestniczą w tym posłaniu. "Powołanie chrześcijańskie jest również ze swojej natury powołaniem do apostolstwa". "Apostolstwem" nazywa się "wszelką działalność Ciała Mistycznego", która zmierza do rozszerzenia "Królestwa Chrystusa po całej ziemi". Chrystus posłany przez Ojca jest źródłem i początkiem całego apostolstwa w Kościele", jest więc oczywiste, że skuteczność apostolstwa zarówno tych, którzy zostali wyświęceni, jak i świeckich, zależy od ich żywego zjednoczenia z Chrystusem346. Stosownie do powołań, wymagań czasów i darów Ducha  Świętego apostolstwo przyjmuje bardzo zróżnicowane formy. Zawsze jednak  miłość, czerpana przede wszystkim z Eucharystii, "jest jakby duszą całego apostolstwa"347. (KKK 863-864).

 

"Liturgia nie wyczerpuje całej działalności Kościoła". Powinna ją poprzedzać ewangelizacja, wiara i nawrócenie, a wtedy może ona przynosić swoje owoce w życiu wiernych: nowe życie według Ducha, zaangażowanie w posłanie Kościoła i służbę na rzecz jego jedności.” (KKK 1072).

 

„Chrystus posłał swoich Apostołów, by głosili "w imię Jego... nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom" (Łk 24, 47). "Nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 19). Polecenie udzielania chrztu, a więc posłanie sakramentalne, jest zawarte w nakazie głoszenia Ewangelii, ponieważ sakrament jest przygotowywany przez słowo Boże i wiarę, będącą zgodą na to słowo…” (KKK 1122).           

 

„Bogactwo misterium Chrystusa jest tak niezgłębione, że żadna tradycja liturgiczna nie może wyczerpać jego wymowy. Historia powstania i rozwoju różnych obrządków świadczy o zdumiewającej komplementarności. Gdy Kościoły przeżywały swoje tradycje liturgiczne w komunii wiary i sakramentów, wzbogacały się wzajemnie i wzrastały w wierności wobec Tradycji i wspólnego posłania całego Kościoła. Różne tradycje liturgiczne narodziły się ze względu na samo posłanie Kościoła. Kościoły tego samego obszaru geograficznego i kulturowego zaczęły celebrować misterium Chrystusa, stosując szczególne formy wyrazu, typowe dla danej kultury: w tradycji "depozytu wiary", w symbolice liturgicznej, w organizowaniu wspólnoty braterskiej, w teologicznym rozumieniu misteriów i w różnych formach świętości. W taki sposób Chrystus, Światło i Zbawienie wszystkich narodów, w życiu liturgicznym Kościoła ukazuje się ludowi i kulturze, do których ten Kościół został posłany i w których się zakorzenił. Kościół jest powszechny; może zintegrować w swojej jedności wszystkie prawdziwe bogactwa kultur, dokonując ich oczyszczenia.” (KKK 1201-1202).

 

„Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu (vitae spiritualis ianua) i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: "Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie"5. (KKK 1213).

 

„W obrządku łacińskim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup126. Chociaż biskup może z ważnych powodów udzielić kapłanowi pozwolenia na udzielenie tego sakramentu127, ze względu na znaczenie bierzmowania powinien udzielać go raczej sam, ponieważ właśnie z tego powodu celebracja bierzmowania została oddzielona w czasie od chrztu. Biskupi są następcami Apostołów; otrzymali pełnię sakramentu święceń. Udzielanie przez nich sakramentu bierzmowania wyraźnie oznacza, że jednym z jego skutków jest ściślejsze zjednoczenie bierzmowanych z Kościołem, z jego apostolskimi początkami i jego posłaniem świadczenia o Chrystusie.” (KKK 1313).  

 

„Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat.” (KKK 1536).

 

„Cała wspólnota wierzących jako taka jest kapłańska. Wierni wykonują swoje kapłaństwo, wynikające ze chrztu, przez udział w posłaniu Chrystusa, Kapłana, Proroka i Króla, każdy zgodnie z własnym powołaniem. Przez sakramenty chrztu i bierzmowania wierni "poświęcani są... jako... święte kapłaństwo". (KKK 1546).

 

„By wypełnić swoje wzniosłe posłanie, "Apostołowie ubogaceni zostali przez Chrystusa specjalnym wylaniem Ducha Świętego zstępującego na nich, sami zaś przekazali dar duchowy pomocnikom swoim przez włożenie na nich rąk; dar ten przekazany został aż do nas w sakrze biskupiej.” (KKK 1556).

 

„Na mocy sakramentu święceń prezbiterzy uczestniczą w powszechnym posłaniu powierzonym Apostołom przez Chrystusa. Duchowy dar, jaki otrzymali przez święcenia, przygotowuje ich nie do jakiegoś ograniczonego i zacieśnionego posłania, ale "do najszerszej i powszechnej misji zbawienia «aż po krańce ziemi», «z sercem gotowym do głoszenia wszędzie Ewangelii».” (KKK 1565).

 

„To współdziałanie z posłaniem Chrystusa i Ducha Świętego, które jest teraz posłaniem Kościoła, jest przedmiotem modlitwy wspólnoty apostolskiej. Modlitwa św. Pawła Apostoła objawia nam, w jaki sposób Boża troska o wszystkie Kościoły powinna ożywiać modlitwę chrześcijańską. Przez modlitwę każdy ochrzczony przyczynia się do przyjścia Królestwa.” (KKK 2632).

 

„Posłanie Chrystusa i Ducha Świętego, które w sakramentalnej liturgii Kościoła zapowiada, aktualizuje i komunikuje misterium zbawienia, znajduje przedłużenie w modlącym się sercu. Mistrzowie życia duchowego porównują niekiedy serce do ołtarza. Modlitwa uwewnętrznia i przyswaja liturgię podczas i po jej celebracji. Nawet jeśli modlitwa jest przeżywana "w ukryciu" (Mt 6, 6), jest zawsze modlitwą Kościoła i komunią z Trójcą Świętą. (KKK 2655).

 

„W Modlitwie Pańskiej chodzi przede wszystkim o ostateczne przyjście Królestwa Bożego w chwili powrotu Chrystusa70. To pragnienie nie oddala jednak Kościoła od jego posłania na tym świecie, ale raczej go w nie angażuje. Od Pięćdziesiątnicy przyjście Królestwa jest dziełem Ducha Pana, «który dalej prowadzi swoje dzieło na świecie i dopełnia wszelkiego uświęcenia».” (KKK 2818).

 

„Kościół pielgrzymujący jest misyjny ze swej natury, ponieważ swój początek bierze wedle planu Ojca z posłania (ex missione) Syna i z posłania Ducha Świętego.” (Sobór Watykaski II, Dekret o Działalności Misyjnej Kościoła, 2).

 

„Jezus wyznaje, że właściwym zadaniem, dla którego wypełnienia został posłany przez Ojca, jest nieść radosną nowinę od miasta do miasta, w pierwszym rzędzie ubogim, którzy często są chętniejsi do jej przyjęcia: iż mianowicie wypełniły się obietnice Przymierza, danego przez Boga. Wszystkie też elementy Chrystusowej tajemnicy - Wcielenie, cuda, nauka, powołanie uczniów, posłanie dwunastu Apostołów, krzyż i Zmartwychwstanie, nieustanna obecność Jego wśród swoich - należały do czynności ewangelizacyjnej.” (Paweł VI, Adhortacja Apostolska «Evangelii nuntiandi», 6).

 

 „W kontekście bezmiaru ludzkich cierpień kierujemy naszą uwagę ku tym wszystkim, którzy są dotknięci różnego rodzaju chorobami. Choroba bowiem wydaje się być najczęstszą i najbardziej powszechną postacią ludzkiego cierpienia. Wezwanie Pana odnosi się do wszystkich i do każdego: także i chorzy są, posłani do pracy w winnicy. Ciężar, który przygniata ciało i odbiera pogodę ducha, w żadnym wypadku nie zwalnia od tej pracy, ale jest wezwaniem ich do czynnego przeżywania ludzkiego i chrześcijańskiego powołania i do udziału we wzrastaniu Królestwa Bożego w nowy, jeszcze cenniejszy sposób. Słowa św. Pawła apostoła, które powinny stać się programem ich życia, są światłem pozwalającym dostrzec, że sytuacja, w której się znaleźli, jest także łaską: „w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24). Właśnie to odkrycie doprowadziło Pawła do radości: „Teraz raduję się w cierpieniach za was” (Kol 1, 24). Podobnie jak on, wielu chorych może żyć „pośród wielkiego ucisku z radością Ducha Świętego” (1 Tes 1, 6) i być świadkami Chrystusowego Zmartwychwstania.” (Jan Paweł II, Adhortacja «Christifideles Laici», 53).

 

„Jezus z Nazaretu doprowadza plan Boży do spełnienia. Otrzymawszy w chrzcie Ducha Świętego, ujawnia swe powołanie mesjańskie: chodzi po Galilei i głosi Ewangelię Bożą, mówiąc: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 14-15; por. Mt 4, 17; Łk 4, 43). Głoszenie i ustanowienie Królestwa Bożego są przedmiotem Jego misji: „Na to zostałem posłany” (Łk 4, 43). Więcej jeszcze: sam Jezus jest „Dobrą Nowiną”, jak stwierdza już na początku posłannictwa w synagodze swojego miasta, zastosowując do siebie słowa Izajasza o Namaszczonym, posłanym przez Ducha Pańskiego (por. Łk 4, 14-21). Skoro Chrystus jest „Dobrą Nowiną”, zachodzi w Nim tożsamość pomiędzy posłaniem i posłanym, pomiędzy tym, co mówi, co czyni i kim jest. Jego moc, tajemnica skuteczności Jego działania, leży w całkowitym utożsamieniu ze zwiastowanym przez Niego orędziem: głosi On „Dobrą Nowinę” nie tylko przez to, co mówi albo czyni, ale przez to, kim jest.” (Jan Paweł II, Encyklika «Redemptoris Missio», 13).

 

„Jedynie Jan mówi wyraźnie o posłaniu (wyraz ten etymologicznie znaczy to samo, co misja) i łączy bezpośrednio misję, którą Jezus powierzył swym uczniom, z posłannictwem, które On sam otrzymał od Ojca: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21.). Jezus mówi do Ojca: „Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posyłam” (J 17, 18). Cały misyjny sens Ewangelii Janowej znajduje swój wyraz w „modlitwie arcykapłańskiej”: „To jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17, 4). Ostatecznym celem misji jest danie uczestnictwa w komunii, jaka istnieje pomiędzy Ojcem i Synem. Uczniowie winni żyć w jedności pomiędzy sobą, trwając w Ojcu i w Synu, „aby świat poznał i uwierzył” (por. J 17, 21-23). Jest to bardzo znamienny tekst misyjny, który pozwala zrozumieć, że na podobieństwo Kościoła, który żyje jednością w miłości — o wartości misjonarza decyduje przede wszystkim to, kim on jest, a potem dopiero to, co on mówi lub czyni.” (Jan Paweł II, Encyklika «Redemptoris Missio», 23).

 

„Pierwszymi pracownikami misji uniwersalnej są Apostołowie: grupa Dwunastu. Oni stanowią „kolegialny podmiot” misji. Jezus wybrał ich, aby z Nim przebywali i zostali posłani „do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 10, 6). Ta kolegialność nie przesłania faktu, że w grupie wyróżniały się poszczególne postaci, jak Jakub, Jan, i — najbardziej ze wszystkich — Piotr, którego osoba ma tak wielkie znaczenie, że uzasadnione jest wyrażenie: Piotr i pozostali Apostołowie (por. Dz 2, 14. 37). Dzięki niemu otwierają się horyzonty misji powszechnej, w której następnie wyróżnia się Paweł, z woli Bożej powołany i posłany do pogan (por. Ga 1, 15-16). (Jan Paweł II, Encyklika «Redemptoris Missio», 61).

 

Zwłaszcza kapłani znajdujący się na terenach, gdzie chrześcijanie stanowią mniejszość, muszą być ożywieni szczególną gorliwością i zaangażowaniem misyjnym. Pan powierza im nie tylko troskę duszpasterską o wspólnotę chrześcijańską, ale również, i to przede wszystkim, ewangelizację ich własnych rodaków, którzy nie należą do Jego owczarni. „Nie omieszkają (oni) oddać się do dyspozycji Duchowi Świętemu i Biskupowi, by mocji być posłani do głoszenia Ewangelii poza granicami swego kraju. Wymagać to będzie od nich nie tylko dojrzałości powołania, ale również nieprzeciętnej zdolności do rozłąki z w własną ojczyzną, narodem i rodziną oraz szczególnej umiejętności włączania się w inne kultury ze zrozumieniem i szacunkiem”[136]. (Jan Paweł II, Encyklika «Redemptoris Missio», 67).

 

„Wszyscy bowiem jesteśmy posłani na drogi świata, aby kroczyć z naszymi braćmi, wyznając i świadcząc o naszej wierze w Chrystusa i będąc głosicielami Jego Ewangelii.> (Papież Franciszek, Orędzie na Światowy Tydzień Misyjny – 2013, 2).

 

Z nawrócenia: Dlatego, że należy pomóc ludziom odkryć wartość posłania, aby dzięki temu mogli wzrastać w wierze i wiarę przekazywać innym przyczyniając się w ten sposób do budowania Parafii jako wspólnoty wiary.

 

Hasło:       Jesteśmy posłani

 

Gest dla wszystkich:  

W Niedzielę Chrztu Pańskiego zostanie zorganizowane w rodzinach lub z sąsiadami spotkanie, na którym zapoznamy się z propozycjami do kogo posyła nas Chrystus w sakramencie chrztu i bierzmowania: Posłanie do siebie samych, do rodziny i do Parafii. Spotkanie zakończmy dowolną modlitwą prosząc o to, abyśmy stawali się coraz dojrzalszymi świadkami wiary w naszych rodzinach i w Parafii.

 

Gest podczas liturgii: Na zakończenie liturgii Mszy św. uczestnicy otrzymują propozycję wypełnienia swojego posłannictwa w postaci kartki z tekstem posłania:  - do siebie samego, – do rodziny i  do Parafii.

W sakramencie chrztu i bierzmowania Chrystus posyła nas z misją:

Do samych siebie

1. Modlić się o swoje nawrócenie
2. Karmić się Słowem Bożym
3. Współpracować z łaską Bożą
4. Korzystać z wiarą z Sakramentów
5. Dbać o swoją formację i rozwój duchowy
6. Pracować nad rozwojem swojego sumienia
7. Wejść w relację z innymi ludźmi i dbać o nią, szczególnie w rodzinie
8. Podejmować jak najczęściej z roztropnością rozmowy na temat Boga sensu i wartości życia, Kościoła, dawać przy tym świadectwo swojej wiary
9. Wjeść do wspólnoty formacyjnej
10. Rozpoznawać osobiście i wspólnotowo wolę Bożą i ją wypełniać przy współpracy z innymi
11. Uczyć się poprawnej komunikacji międzyludzkiej i sposobów budowania wspólnoty
12. Podjąć służbę apostolską przede wszystkim w swojej parafii i poza nią zgodnie z zaistniałymi potrzebami i swoimi możliwościami

 Do rodziny

2. Modlić się za rodzinę, modlitwą: osobistą, rodzinną , małżeńską
3. Pielęgnować dojrzałą miłość własną do rodziny i w rodzinie
4. Karmić rodzinę Słowem Bożym i na jego podstawie budować relacje rodzinne
5. Poznawać to co mówi Słowo Boże oraz nauczanie Kościoła o rodzinie o jej istocie i tajemnicy i podejmować codzienny trud stosowania tego w życiu
6. Troska o życie sakramentalne, wzrastanie w wierze i dzielenie się wiarą
7. Ciągle pogłębiać swoją widzę na czym polega mądre i skuteczne przekazywanie wiary dzieciom i wnukom oraz ćwiczyć te umiejętności
8. Pielęgnowanie w rodzinie ducha wspólnoty i jedności na zasadzie miłości
9. Mądra troska o dialog, komunikację, wzajemny szacunek w rodzinie
10. Uczyć się w rodzinie z wiarą przyjmować różne trudności, doświadczenia, cierpienia i śmierć
11. Podjąć rodzinną misję w parafii i poza nią jeśli zaistnieje taka potrzeba

 Do sąsiadów

3. Modlić się za sąsiadów
4. Budować braterskie relacje okazując zainteresowanie i troskę
5. Śpieszyć z bezinteresowną pomocą w potrzebach materialnych i duchowych
6. Budowanie okazji do spotkania i dialogu
7. Troszczyć się o ich zbawienie
8. Budować środowisko dzielenia się wiarą i wzajemnego świadectwa
9. Podejmować wspólne działania na rzecz parafii

 

Można dodać razem z sąsiadami również do parafii

Do parafii

1. Modlić się za parafię
2. Poznawać parafię i identyfikować się z nią
3. Pokochać parafię
4. Brać odpowiedzialność za parafię
5. Bronić jej dobrego imienia
6. Uczestniczyć w rozmowach na temat parafii, co mi się podoba, co mnie w niej boli a jeśli trzeba brać ją w obronę
7. Współpracować w uświęcaniu parafii i w jej misji apostolskiej
8. Troszczyć się o ducha jedności poprzez dialog i współpracę
9. Zaspakajanie potrzeb duchowych i materialnych
10. Uczestniczyć i wspierać działania misyjne i ewangelizacyjne Parafii